Τα χρόνια που έμεινα στο Παρίσι, δεν είδα ποτέ το μουσείο του Λούβρου, ούτε τον πύργο του Άιφελ

Όπως σου είπα, μεγάλωσα στην Κάλυμνο, ένα μικρό νησί. Είμαι ο μικρότερος από τα έξι αδέλφια μου. Έζησα σε ένα σπίτι ωραίο, που μαζί με τους γονείς μου, ήμασταν εννέα άτομα. Πάντα υπήρχε κάποιο γλέντι, τραγούδι, χορός, ωραία ατμόσφαιρα. Είχα τα χόμπι μου, το κυνήγι μου, το ψάρεμά μου. Έπαιζα με τους φίλους μου, έκανα βόλτες, έζησα όμορφα παιδικά χρόνια. Στο σπίτι δεν μου έλειψε ποτέ τίποτα. Ο πατέρας μου είναι επιχειρηματίας, έχει αλυσίδα ζαχαροπλαστείων. Είχε χρήματα, αλλά ποτέ δεν μας κακόμαθε. Είχαμε τα βασικά κι από εκεί και πέρα, αν ήθελα κάτι ακόμα, μου έλεγε: «Τι θες, αυτό; Ωραία, πήγαινε να δουλέψεις!». Και είχε πολύ δίκιο. Εγώ τελευταία φορά που πήρα χαρτζιλίκι από τον πατέρα μου, ήταν στα 14 μου. Έκτοτε δούλευα. Πήγα 16 ετών, υποχρεωτικά ολοκλήρωσα την Α’ Λυκείου κι έπειτα, είπα ότι θέλω να πάω σε σχολή μαγειρικής στη Ρόδο. Και πήγα.

Σε άφησαν οι γονείς σου να φύγεις από το σπίτι στα 16, ενώ δεν τελείωσες το σχολείο;
Ναι, με άφησαν, γιατί είδαν ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου και με στήριξαν. Πήγα σπούδασα στη Ρόδο, και παράλληλα δούλευα. Στα 18 μου, όμως, έπρεπε να πάω στρατό. Πήγα, τελείωσα το φανταριλίκι μου, δούλεψα δύο μήνες και με 800 ευρώ στην τσέπη έφυγα για το Παρίσι. Πήγα «αέρα πατέρα» που λέμε. Δεν ήξερα κανέναν, ούτε πού θα δουλέψω, ούτε πού θα μείνω, ούτε τίποτα. Με το που φτάνω, ανοίγω το google maps για να βρω τον δρόμο μου προς το φτηνό ξενοδοχείο που είχα κλείσει. Βλέπω δίπλα ένα μαγαζί, τύπου μπακάλικο, με φακές, όσπρια και μπήκα να δω τι φάση είναι. Το αφεντικό ήταν Έλληνας. Του είπα την ιστορία μου, τι σπούδασα, πώς ήρθα κι έτυχε να ψάχνει ζαχαροπλάστη. Ξεκίνησα την επόμενη ημέρα. Μου έδωσε και μία σοφίτα για να κοιμάμαι. Ήταν ένα δωματιάκι που ίσα-ίσα χωρούσε το κρεβάτι μου και με το ζόρι μπορούσα να αλλάξω ρούχα. Η δε τουαλέτα ήταν έξω, και ήταν κοινόχρηστη. Επί έναν χρόνο δούλευα 12ωρο, μετά πήγαινα σε σχολείο γαλλικών για να μάθω τη γλώσσα κι αυτό ήταν. Δεν είδα ποτέ το μουσείο του Λούβρου, ούτε τον πύργο του Άιφελ.

Πώς γίνεται αυτό;
Δεν είχα τον χρόνο, δούλευα σαν το σκυλί! Πέρασα μεγάλο ζόρι επί έναν χρόνο. Μετά πήρα αύξηση κι από 900 ευρώ μου έδωσαν 1.400. Έγινα «βασικός» στο μαγαζί. Ύστερα γνώρισα τον Έλληνα πρέσβη στο Παρίσι και με πήρε προσωπικό του μάγειρα. Αργότερα πήγα σε ένα εστιατόριο, ως μάγειρας, κοντά στον πύργο του Άιφελ, με μισθό 2.500 ευρώ και δύο ρεπό την εβδομάδα. Πολύ καλά ήταν. Από το μηδέν, μέσα σε ένα χρόνο, πάλεψα κι έφτασα ψηλά. Τα κατάφερα μόνος μου και έφτιαξα καλά τη ζωή μου. Θα προχωρούσα κι άλλο…

Γιατί γύρισες στην Ελλάδα;
Επειδή «θυσιάστηκα» για την οικογένειά μου. Με χρειαζόντουσαν πίσω κι έπρεπε να γυρίσω, ώστε να αναλάβω το εστιατόριο που έχουμε στην Κάλυμνο. Εν τω μεταξύ, έγινε το τρομοκρατικό χτύπημα με το Μπατακλάν και το είδα ως αφορμή κι αυτό, ώστε να επιστρέψω. Άφησα την καριέρα μου για να βοηθήσω την οικογένειά μου.

Aυτά είπε μεταξύ άλλων σε συνέντευξη του στο Down Town Κύπρου και στον Αλέξανδρο Πρίφτη ο Παντελής Βούρος.

Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.