Yπάρχει μια κρεατομηχανή που φτιάχνει και αλέθει ηθοποιούς. Λες μισή φράση και γίνεσαι τραγωδός στην Επίδαυρο
“Κακή παράσταση είναι αυτή που δεν καταλαβαίνω ως θεατής και βαριέμαι. Και όταν “ντύνεται” επικοινωνιακά από μια δηθενιά ή κάτι μοδάτο; Ναι. Λόγω του internet, υπάρχει ένας βομβαρδισμός στον αδαή θεατή, ότι μια παράσταση είναι εξ αντικειμένου και εκ προοιμίου καλή ή κακή. Τον -από τα αποδυτήρια- τίτλο κειμένου “10+1 παραστάσεις που πρέπει να δείτε”, δεν τον καταλαβαίνω. Τις είδες, φίλε; Συνέβησαν οι παραστάσεις; Πώς το λες;… Α! Και κάτι άλλο. Όταν παίζει ένας ηθοποιός στη σκηνή, το κατά μεγάλο ποσοστό που παίζει είναι ο “μύθος” του, και κατά το υπόλοιπο ποσοστό οι ικανότητες του. Υπάρχουν ηθοποιοί που-εκ προοιμίου- είναι “μύθοι”, “θεοί’, “ημίθεοι”. Ακόμη και να ουρήσουν πάνω στη σκηνή, θα πούμε “ρε, τι έκανε ο θεός;!”. Αντίθετα, αν είσαι “αρνητικός” μύθος, που δεν έχεις φροντίσει “να τον καλλιεργήσεις”, “να τον ποτίσεις”, “να τον φτιάξεις”, ρίχνεις διαφήμιση και πορεύεσαι. Πάντα συνέβαινε. Όλοι είχαν τον μύθο τους. Ο Μινωτής, η Παξινού είχαν μύθο, που είχε δουλευτεί μέσα από την ουσία της δημιουργίας τους. Δεν υπήρχαν τότε τα “μέσα” της δημιουργίας του μύθου. Τώρα, υπάρχει μια κρεατομηχανή που φτιάχνει και αλέθει ηθοποιούς. Λες μισή φράση και γίνεσαι τραγωδός στην Επίδαυρο. Το αισιόδοξο στο ελληνικό θέατρο, τα τελευταία χρόνια, είναι πως υπάρχει μια στροφή στο έργο με νόημα είτε βαθύ, είτε ρηχό, αλλά νόημα, με αρχή, μέση και τέλος. Αν υπάρχει συνταγή; Νομίζω πάλι, το θέατρο ψάχνεται. Ζήσαμε τα πολλά μιούζικαλ, τώρα τα έργα ελληνικού κινηματογράφου, νέες ομάδες καταπιάνονται με το devised theater, αλλά έχω την εντύπωση πως ο κόσμος επιλέγει αυστηρά. Ο κόσμος έχει ένα και μοναδικό εικοσάευρο και επιλέγει να δει το ένα θέατρο. Μια καλή παράσταση που οφείλει να έχει διάρκεια στο χρόνο και βάθος. Με το από στόμα σε στόμα. Βλέπεις τώρα, για παράδειγμα κάποιοι καπηλεύονται ως συνταγή το μεταναστευτικό για να κάνουν καλλιτεχνική και οικονομική επιτυχία σε παράσταση. Με ένα θέμα που “αιμορραγεί”. Δεν θα το έκανα, προσωπικά, δεν είναι στις προτεραιότητές μου. Με απασχολεί κοινωνικά, μα δεν θα το αποτύπωνα καλλιτεχνικά. Πάντως, κι όλοι το κάνουμε λίγο ή πολύ αυτό… Παίζουμε με τα “χαρτιά” της πραγματικότητας. Κι όλοι κοιτάμε την μόδα, τι έκανε ο άλλος, όλοι θέλουμε να ξεχωρίζουμε. Το θέμα είναι καθένας κι εγώ προσωπικά, τι λογαριασμό δίνω στην συνείδησή μου. Δεν ξέρω αν κατάφερα να κάνω αυτό που θέλω μέχρι τώρα, αλλά τουλάχιστον κατάφερα να μην κάνω αυτό που δεν θέλω. Είμαι προσγειωμένος άνθρωπος… αλλά ξέρεις κάτι; Είχα πιστέψει ότι είμαστε παντοτινοί ως άνθρωποι. Ηθοποιός γαρ… Νόμιζα ότι θα είμαι για πάντα νέος. Δεν καταλάβαινα το διάβα του χρόνου. Είχα την αυταπάτη ότι θα είμαστε μόνιμοι, θα είμαστε τα πάντα πάνω σε μια σκηνή, για πάντα νέοι, για πάντα αρεστοί, για πάντα βασιλιάδες”…
Aυτά δήλωσε σε συνέντευξη του στο rejected.gr και στον Γιώργο Παπανικολάου ο Δημήτρης Λιγνάδης.
Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.
