Η δική μου Αλίκη
Θαύμαζα πολύ την Αλίκη…
Αν η τηλεόραση έπαιζε ταινία της και μ´ έπαιρνε ο ύπνος και δεν με ξύπναγε η μάνα μου είχαμε ομηρικούς καυγάδες. Ίσως γιατί μέσα από την ανεμελιά και την παιδικότητα των ματιών της μπορούσα να ζήσω κι εγώ έστω και για λίγο σαν παιδί. Να ονειροπολήσω με τις σκανδαλιές της, να πετάξω το τόπι της και να γίνω κομμάτι του παιχνιδιού της και της παρέας της.
Ποτέ μου δεν κόλλησα στο δωμάτιο αφίσες από τους ωραίους πρωταγωνιστές της Μανίνας και της Κατερίνας που αγόραζαν οι συμμαθήτριες μου.
Εγώ είχα την Αλίκη στο δωμάτιο, χωρίς να ξέρω τότε γιατί με μάγευε τόσο. Σήμερα ξέρω.
Αργότερα όταν σπούδασα δημοσιογράφος και έπιασα δουλειά στο Mega ήθελα μανιωδώς να τη γνωρίσω από κοντά και να μου δώσει μια συνέντευξη. Είχα θράσος που το έβλεπα τόσο απλό, να γίνει.
Στο θέατρο την είχα δει μια φορά όταν είχε έρθει στο Βόλο. Έκλεισα εισiτήριο και όλη την ώρα τη χάζευα. Νομίζω αν με παρακολουθούσε κανείς θα έλεγε «κάτι έπαθε το κορίτσι, έχασε τις αισθήσεις του». Έπαιζε με τον έρωτα της, τον Κώστα Σπυρόπουλο.
Το Mega, Σταδίου 5 τότε, ήταν δίπλα στο Θέατρο Αλίκη. Λέω στους ανωτέρους μου πως θέλω να κάνω συνέντευξη με την Αλίκη και νομίζω τα γέλια τους ακόμη τα ακούω. Η Αλίκη αγαπούσε πολύ τον Μίνωα Κυριακού και μέχρι τότε όλες οι συνεντεύξεις της ήταν στον Ant1. ( Πολύ αργότερα όταν δούλεψα για τον συγκεκριμένο σταθμό γνώρισα από μέσα πόσο πολύ αγαπούσε τον ιδιοκτήτη του. Κι εκείνος της είχε αμέριστη αγάπη, σεβασμό και εκτίμηση).
Εγώ τους είπα, θα προσπαθήσω.
Φεύγω από το κανάλι και πάω στο θέατρο λίγο πριν το τέλος της παράστασης. Μου κάνει μπλόκο στην είσοδο ο άνθρωπος της που της κρατούσε το θέατρο, ο Βασίλης Πλατάκης. Με σταματάει, του λέω τι θέλω και μου λέει, ” δεν γίνεται να μπείτε. Θα της το πούμε εμείς και πάρτε μας αύριο τηλέφωνο”.
Θα μου πείτε θράσος, αλλά βρήκα τον τρόπο να μπω χωρίς να με δει. Ήθελα πολύ να τη δω και να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα. Έκατσα σε μια άδεια θέση και περίμενα να τελειώσει η παράσταση. Περίμενα να τελειώσει με τους θαυμαστές της και την πλησίασα.
Της είπα τι την ήθελα, χωρίς να της εξηγήσω πόσο πολύ την αγαπούσα αφού όσο έπαιξα ως παιδί ήταν μόνο με το δικό της τόπι.
Με ρωτάει «πως έφτασες ως εδώ». Την κοιτάζω και της λέω όλη την αλήθεια. Με κοίταξε μ´ εκείνο το παιδικό της χαμόγελο που αγαπούσα όσο τίποτα και μου λέει.
«Πέρασες από τον Βασίλη και δεν σε είδε; Έφτασες εως εδώ χωρίς να φοβάσαι; Προσπέρασες κάθε εμπόδιο. Μπράβο σου».
Την κοιτούσα με τόσο θαυμασμό…
Με κοιτάζει και μου λέει: «Πάρε αύριο τηλέφωνο να σου πω τι ώρα θα έρθεις να σου πω δυο λόγια».
Παραπατάω από τη χαρά μου.
Χαμογελώ σαν χαζή.
Με βλέπει ο άνθρωπός της, ο Βασίλης Πλατάκης να βγαίνω από το καμαρίνι της και αρχίζει να μου φωνάζει. Η Αλίκη με κοιτάζει, του κάνει νόημα και μου λέει: «θα τα πούμε αύριο. Σε περιμένω..»
Πήρα την κάμερα. Οι ανώτεροι μου δεν γελούσαν αυτή τη φορά. Η Αλίκη μου έδωσε συνέντευξη κι εγώ πια ήξερα πως αγαπούσε τους νέους με όνειρα και λίγο θράσος. Είδε στα μάτια μου το πάθος. Στην πορεία κάναμε πολλά μαζί. Την πήγα με ελικόπτερο στα παιδικά χωριά sos, μου μίλησε για το φίλο της Αλέκο Αλεξανδράκη και τόσα άλλα.
Με αγκάλιασε… Κάποιες από τις δηλώσεις της είχαν γίνει και στο σπίτι της, στη Στησιχόρου. Τα χρυσαφένια μαλλιά της, και το κοραλοκόκινο κραγιόν της, το σήμα κατατεθέν στην εικόνα της. Πάντα πήγαινα πολύ νωρίτερα και την περίμενα. Μου είχε δώσει ελευθέρας πια να πηγαίνω.
Έτσι γνώρισα την Άντα, τη Νότα, τη Βούλα, τους φύλακες της, στο καμαρίνι της. Θυμάμαι ένα από τα βράδυα που ήμουν εκεί είχε πάει και ο Βλάσσης Μπονάτσος. Είχε ένα κουκλάκι και της έκανε πλάκα κι εκείνη γελούσε σαν παιδί…σα να είχε χρόνια να γελάσει με την καρδιά της. Μου έκανε εντύπωση η αλήθεια της στιγμής.
Αξέχαστη εμπειρία για μένα…θησαυρός στην καρδιά μου.
Η Αλίκη αγαπούσε τη ζωή,την οικογένεια της, τους φίλους της, τους συνεργάτες της.
Νομίζω πως ποτέ καμία δεν αντικατέστησε το βλέμμα της, τη χαρά της, τη ζωντάνια της.
Η Έμμα μου είναι εννέα ετών και μεγαλώνει με το χαμόγελο της. Ξέρει απ´ έξω τους διαλόγους της. Την αναζητά ακόμη και στο διαδίκτυο.
Πέρασαν 23 χρόνια από το θάνατο της και είναι εδώ ακόμη το τόπι της, στα δικά μου χέρια να της το πετάξω να παίξουμε παρέα. Ήταν το μοναδικό τόπι που έπιασα σαν παιδί.
Μ´ εμαθε να χαμογελώ κι ας πονούσα. Έχω να λέω πως υπήρξα κι εγώ κάποτε παιδί γιατί μπήκα στη βάρκα της, χόρεψα μαζί της, και κοίταξα με το βλέμμα της τον ουρανό.
Αντίο Αλίκη από ένα παιδί που μεγάλωσε και δεν ξέχασε πόσο τη βοήθησες…
Ήταν που ακόμη δεν ήξερα αν θα τα κατάφερνα και το δικό σου χέρι με σήκωσε ψηλά…
Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.
