Αυτή την Ελένη αγαπώ
Θέλω τόσα να γράψω, αλλά θα παραμείνω στα βασικά γιατί τότε δεν θα είναι μια ανάρτηση στο blog μου, αλλά βιβλίο.
Η ζωή της σαν παραμύθι, με πρίγκιπες και νεράιδες. Θα της πήγαινε πολύ ο ρόλος της Σταχτοπούτας αν αποφάσιζε ποτέ να παίξει στον κινηματογράφο.
Είναι η Ελένη, η δική μου Ελένη, που δεν είδα ποτέ τη ζωή της ως παραμύθι γιατί τη ζούσα στην καθημερινότητα της και μόνο παραμυθένια δεν ήταν όλα. Δούλεψε πολύ για να είναι 25 χρόνια στο προσκήνιο. Δούλεψε για να φτάσει εδώ που έφτασε, σε όλα τα επίπεδα, προσωπικά και επαγγελματικά. Όταν σου ανοίγεται μια πόρτα δεν σημαίνει ότι θα την κρατήσεις, υπάρχουν πολλά τέτοια περιστατικά δίπλα μας. Θέλει εξυπνάδα, σοφία, δουλειά και μυαλό, πολύ μυαλό, τελικά.
Την Ελένη την αγάπησα τόσο που το λέω με βεβαιότητα κάθε φορά. Δύο Ελένες αγάπησα. Την κυρά Λένη μου, τη μάνα μου και αυτή την Ελένη, της δικής μου καρδιάς. (Να πω ότι πάντα η ζωή μου φέρνει δίπλα μου μια Ελένη, άλλη φορά θα μιλήσω για τη νεόφερτη Ελένη, προ τετραετίας στη ζωή μου).
Όταν μετά από κάποια χρόνια κοινής συνεργασίας αποφάσισα να φύγω, να δοκιμαστώ σε άλλες εκπομπές για να δω τι μπορώ να πετύχω, η μάνα μου μου έλεγε να μην αφήσω την Ελένη. Είχε δει λέει την αγάπη της στα μάτια της Ελένης όταν έλεγε εκείνο το « φράου Ζήνα» όταν μου απευθυνόταν στο κοντρόλ. Η μάνα δε λαθεύει, μου ‘λεγε. Η μάνα μου μας ήθελε για πάντα μαζί. Εγώ ήθελα να δοκιμαστώ και με άλλες «Ελένες», να δω αν θα επιβίωνα και αν θα τα κατάφερνα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που έχω φέρει τη μαμά μου στην Αθήνα, η Ελένη δεν το ξέρει, γιατί δούλευα αλλού τότε και με παίρνει τηλέφωνο τη στιγμή που πήγαινα στη μητέρα μου. Της λέω «τώρα σας σκεφτόμουνα μαζί με την κυρά Λένη που πάω να τη δω». Είχαμε καιρό να μιλήσουμε και καρμικά με πήρε εκείνη τη στιγμή, που η μητέρα μου από το Βόλο που έμενε, ήρθε να μείνει κοντά μου στην Αθήνα. Μπαίνοντας μέσα στο δωμάτιο της μητέρας μου της λέω, «μαμά ξέρεις με ποιά μιλάω;»και της λέω, «για να σε βοηθήσω μιλάω μ´ εκείνη που αγαπάς πολύ, σαν εμένα». «Με την Ελένη;», μου λέει. Και σε έδωσα στη μανούλα μου να μιλήσετε. Καμάρωνε για μας και πάντα μας άναβε ένα κεράκι κι έκανε λειτουργία για να πάμε καλά, κάθε φορά που της ζητούσαμε στα εύκολα και στα δύσκολα, που στην αρχή μας ήταν πολλά.
Εγώ εκείνο το κεράκι μας το ανάβω πάντα, στη μνήμη της, ακόμη κι αν δεν δουλεύαμε μαζί ή και τώρα που τα τελευταία χρόνια για μια ώρα είμαστε απέναντι, αλλά όχι στη ζωή.
Το κερί της κυρά Λένης μου θα μας ενώνει πάντα, με δεσμούς πίστης και αίματος.
Δεν αφήνω κανέναν να το χαλάσει αυτό. Είσαι το «πιόνι μου», έτσι σε έλεγα πάντα κι εγώ η «φράου σου». Η αλήθεια είναι πως ήθελα όλα να γίνονται με ακρίβεια και είχα τις εξάρσεις μου, χα χα. ( Να λέμε αλήθειες).
Περάσαμε και δύσκολα κάποιες φορές, με αυτή μου την εμμονή στο τέλειο, αλλά ήθελα να φτάσεις στην κορυφή. Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποια στιγμή που μιλούσαμε για μια εκπομπή και είχες αντίθετη γνώμη από μένα και την εξέφρασες έντονα για τα δικά σου δεδομένα και αφού τελειώσαμε τη σύσκεψη έφυγα νωρίτερα από τα συνηθισμένα, που τότε φεύγαμε νύχτα από τα στούντιο Φάρος. Με πήρες τηλέφωνο και μου λες, «θύμωσες μαζί μου;». «Όχι, σου λέω, είχα πονοκέφαλο». Μου λες, «εσύ και με σαράντα πυρετό θα ήσουν εδώ, να παλέψουμε για το αύριο». Δεν στο παραδέχτηκα τότε. Εσύ το κατάλαβες και ήθελες να με ζουζουνίσεις και να με ηρεμήσεις και να μου πεις, «κάνε αυτό που θέλεις εσύ φράου μου, εγώ απλά είπα τη γνώμη μου». Σου είπα, «όχι δεν είναι αυτό». Είχα πονοκέφαλο. Η αλήθεια είναι για να λέμε «Αλήθειες με τη Ζήνα», πως είχες δίκιο, γιατί επαγγελματικά τότε ήθελα να περνάει το δικό μου. Δεν μπόρεσα όμως να σου κρυφτώ γιατί κι εσύ διαβάζεις την αλήθεια, όπως κι εγώ, όταν ο άλλος σ´ ενδιαφέρει να τη δεις.
Δεν ξέρω αν τα θυμάσαι αυτά τα περιστατικά αλλά εμένα με σημάδεψαν και με «έδεσαν» μαζί σου. Το κερί της κυρά Λένης είναι το κοινό μας φως. Τα μούτρα μου αν δεν γινόταν το δικό μου τότε ήταν η αγκαλιά σου, γιατί δεν μου κάκιωσες. Ήξερες πως ήθελα το καλό σου.
Κάποτε μου είπες την πιο σοφή κουβέντα, σε μια περίοδο που σε αποκαλούσαν κάποιοι χαζή. «Ζήνα με τον τρόπο που διαχειρίζεσαι το δίκιο σου το κάνεις να φαίνεται άδικο και είναι το μόνο που θα σε αδικε, ί γιατί εγώ που σε ξέρω, είμαι σίγουρη πως μπορείς να βρεις άλλο δρόμο να το πετύχεις». Σήμερα θα σου πω πως ήταν η πιο σοφή κουβέντα που με άλλαξε μαζί με τον ερχομό της Έμμας μου, που ήσουν εκεί την πρώτη μέρα που τη γένησα και ήταν στη θερμοκοιτίδα. Δεν με ειδοποίησες. Ήρθες απρόσμενα…και αθόρυβα.
Αυτά τα χρόνια πέρασαν άνθρωποι από τη ζωή σου πολλοί. Για να είμαι δίκαιη μπορεί κάποιους να τους αδίκησες. Δεν το ξέρω.
Αυτό που μπορώ να πω για μας είναι ότι αγαπηθήκαμε πολύ.
Μετά απο 4 χρόνια περίπου σε συνάντησα στα γραφεία της Pixel που πια συστεγαζόμαστε και ένιωσα πως τα μάτια μας είχαν την ίδια φλόγα, από εκείνο το κερί της κυρά Λένης μας.
Ξέρω πως αν βρεθώ σε μια δύσκολη στιγμή θα σου χτυπήσω την πόρτα να με βοηθήσεις. Θα είσαι η πρώτη πόρτα γιατί ξέρω πως θα είναι ανοιχτή για μένα.
Τα αγγουράκια που κάποτε λέγαμε πως θα φυτεύουμε παρέα στα γεράματα εγώ μάλλον δεν θα είμαι μαζί σου γιατί κάνω καριέρα στα γεράματα και είναι γλυκιά αυτή η αγάπη του κόσμου που εσύ έζησες όσο καμία.
Κάποτε τα καλοκαίρια μας ήταν κοινά, τώρα κάναμε οικογένεια και χαθήκαμε. Εσύ μεγάλη. Θέλω όμως ένα τριημεράκι με την παλιοπαρέα μας να βρεθούμε.
Είμαι σίγουρη πως στον κύκλο της ζωής που πιστεύω, μ’ ένα μαγικό τρόπο θα ξανασυναντηθούμε επαγγελματικά. Δεν ξέρω πως, αλλά ξέρω πως θα γίνει.
Χωρίσαμε επαγγελματικά όταν από τον Alpha με έδιωξαν, για λόγους που δεν είναι άξιοι αναφοράς πια. Τα μάτια σου τότε μου είπαν πως κάτι καλό θα ερχόταν στη ζωή μου και ήρθε.
Η εκπομπή και αυτή η αγκαλιά του κόσμου Ελένη μου, φάρμακο αναντικατάστατο, για κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μας.
Όταν γένησες το τέταρτο παιδί σου μου έγραψες ένα μήνυμα και μου είπες: «Ζήνα αυτό που ζω, θέλω να το μεταφέρω στον κόσμο και να τους πω ότι τους χρωστάω κάθε κομμάτι της χαράς μου».
Αυτή την Ελένη αγαπώ…
Όλη η ομάδα του Πρωινού στο Παρίσι! Καλεσμένη μας η Δέσποινα Βανδή, στα πρώτα της βήματα. Μοναδικές παραγωγές που τώρα στα Πρωινά δεν βλέπεις! Δαπανηρά ταξίδια
Στη Ντίσνειλαντ με την Ελένη, εμένα κοκκινομάλλα, τον αδερφό της Θοδωρή, τη λατρεία της- μικρός τότε- και την Ελένη Γελαλή, την αρχισυντάκτρια της για πολλά χρόνια. Της την άφησα προίκα, χα χα! Την είχα συναντήσει τα πρώτα μου χρόνια στο Mega. Όταν χρειάστηκα βοηθό τότε ήταν που σκέφτηκα πως θα ταίριαζε μαζί της. Θα τα έβρισκαν και δεν έπεσα έξω. Την αγαπά πολύ την Ελένη.
Εγώ ξανθιά τότε, η Ελένη και ο σκηνοθέτης Σταύρος Ζερβάκης, σε ένα από τα ταξίδια μας στην Αράχωβα. Η σκηνοθεσία του και τα πλάνα του άφησαν ιστορία στα Πρωινά. Θα γράψω άλλη φορά για το Σταύρο. Η Ελένη του χρωστάει πολλά. Ήταν το γέλιο της. Την πίστεψε πολύ, αν και συνεργάστηκε με όλες. Κορομηλά, Χατζηδημητρίου…
Χαρακτηριστική φωτογραφία του χαρακτήρα μου. Μπροστά μου φωτογραφίζονταν η Ελένη με την αμπιγιέζ της Δέσποινα και το μικρό γιόκα της κι εγώ πίσω έβλεπα σκαλέτα εκπομπής. Μελαχροινή τότε. Η Ελένη πάντα με προτιμούσε ξανθιά. Σε ένα από τα ταξίδια μας, τα εξωτερικά στο Πόρτο Ύδρα, που πηγαίναμε σχεδόν κάθε καλοκαίρι.
Και μια χαρακτηριστική φωτογραφία. Ιστορική. Εγώ και ο σκηνοθέτης της εκπομπής, Σταύρος Ζερβάκης. Το αυτί της. Αν δεν μας άρεσε το ρούχο που φορούσε, αν δεν χαμογελούσε, την απειλούσαμε πως βαρεθήκαμε και θα φύγουμε μόνοι μας. Να μη μας διώξουν με τα αυριανά νούμερα, χα χα. Απίστευτα γέλια που δεν γράφονται.
Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.
