Δημήτρης Λιγνάδης: Γενικά έχω ένα θέμα με την πάρτη μου

Ο Δημήτρης Λιγνάδης έχει διανύσει άπειρα χιλιόμετρα στο θέατρο. Αυτή τη στιγμή θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς και επιδραστικούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς του σήμερα. Ωστόσο όπως όλοι οι άνθρωποι, έχει και αυτός τις ανασφάλειές του, τις οποίες παραδέχεται με ειλικρίνεια στο περιοδικό People και στη Φανή Πλατσατούρα.

Ως παιδί ένιωσες καταπίεση;

Σίγουρα δεν υπήρξα επαναστάτης. Μεγαλώνοντας θα μπορούσα να πω ότι τράβηξα το χαλί κάτω από τα πόδια μου. Πολλές φορές κλότσησα τις ηθικές αξίες με τις οποίες μεγάλωσα. Είχα την ανάγκη να ακολουθήσω το δικό μου, προσωπικό δρόμο. Νομίζω ότι μέχρι κάποια ηλικία, επηρεασμένος από τον πατέρα μου, ήμουν εγκλωβισμένος στο «correct». Κι όταν αυτό το κοστούμι αρχίζει να σε καταπιέζει, αν δεν το πετάξεις στην ώρα του, το ξεσκίζεις. Εγώ πέρασα αυτή τη φάση, από το ένα άκρο στο άλλο. Νομίζω όμως ότι τώρα πια είμαι σε μια ισορροπία στη ζωή μου. Ή μάλλον όχι, τώρα έχω ζητούμενο μια ισορροπία. Ένα είναι βέβαιο και πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου: Ο ηθοποιός από τα σκοτάδια του φτιάχνει φως. Από τις πληγές. Από τις σκέψεις. Από τους δαίμονες που κουβαλάει. Από τις ενοχές. Από μια εγκλωβισμένη παιδική ψυχή. Από αυτό που πολύ εύκολα ονομάζουμε «η τρέλα». Πολλές φορές μπλέκουμε την τρέλα του Δρομοκαΐτειου με αυτή του καλλιτέχνη. Ο ηθοποιός είναι πιο τρελός από αυτόν στο Δρομοκαΐτειο γιατί έχει το τερατικό γνώρισμα να εμπορεύεται την τρέλα του, να προγραμματίζει τον αυθορμητισμό του, να ελέγχει κάθε βράδυ την τρελή περιοχή του εγκεφάλου του. Είμαστε την ίδια στιγμή στο «εδώ και τώρα» και στο «εκεί και τότε». Από αυτό όμως ζούμε και βγάζουμε λεφτά. Από την άλλη, μην το θεοποιήσουμε. Είναι ένα πολύ ωραίο επάγγελμα –και τονίζω τη λέξη «επάγγελμα»– αλλά υπάρχουν κι άλλα, πιο χρήσιμα, όπως του χειρουργού ή του δασκάλου. Αν με ρωτάς τι θέλω από τη ζωή μου, είναι να πουν κάποια στιγμή «ο Λιγνάδης υπήρξε χρήσιμος». Να έχω φανεί στα αλήθεια κάπου χρήσιμος.

Τι δεν θέλεις σίγουρα από τη ζωή σου;

Να γίνω σκατόγερος. Από αυτούς τους μίζερους, που γκρινιάζουν και τους φταίνε όλα και «Αχ, αυτοί οι νέοι». Καμιά φορά κατηγορούμε αυτό που δεν μπορούμε να είμαστε. Και η νιότη βέβαια είναι πολύ ρατσιστική με τους μεγάλους. Ακούς ατάκες όπως «Φύγε από εδώ, ρε γέρο», «Άντε, βρε θεία». Αγαπώ πολύ τη νιότη, όχι μόνο ως ηλικία αλλά και ως στάση ζωής. Όμως ο Τσε ήταν ένας. Πολλοί θέλησαν να γίνουν Τσε κρεμώντας απλά μια αφίσα στον τοίχο τους.

Στο δικό σου τοίχο τι υπάρχει;

Έχω μόνο μία αφίσα από το Καμπαρέ, όπου έπαιζα το ’13, για να καλύψω μια λακκούβα στην πόρτα. Αν έρθεις στο σπίτι, θα δεις ότι δεν έχω καμιά φωτογραφία μου. Γενικά έχω ένα θέμα με την πάρτη μου. Ακόμη και σε επαγγελματικές φωτογραφίσεις, δεν μου αρέσω.

Ακόμη και αν αισθητικά είναι ωραίο το αποτέλεσμα;

Ναι, πώς να σ’ το πω; Δεν είμαι του γούστου μου. That’s all.

Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.