Οι δαίμονες μου, είναι οι άγγελοι μου
Αγαπώ τον πάτο, όσο και την κορυφή!
Θα μου πείτε, είμαι άρρωστη.
Θα σας πω, μπορεί.
Όταν ήμουν μικρή μου ήταν άγνωστη αυτή η λέξη. Ήξερα μόνο σε κάθε δύσκολη στιγμή να βάζω τα κλάματα.
Έκλαιγα με το παραμικρό. Όχι πάντα μπροστά στους άλλους.
Μεγαλώνοντας συνέχιζα να κλαίω τουλάχιστον μέχρι τα 22 μου κάθε φορά που κάτι δεν μου έβγαινε όπως το φανταζόμουν.
Στα χρόνια που άρχισα να στέκομαι καλύτερα στα πόδια μου και να πηγαίνω στον ψυχολόγο άρχισα να συνειδητοποιώ πως με το κλάμα ξόρκιζα το κακό. Έκλαιγα για να ηρεμήσω. Να βρω την ηρεμία μου μέσα από το κλάμα. Έκλαιγα χωρίς αιτία, με το παραμικρό εμπόδιο.
Στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό ήταν η αρχή της «διαστροφής» μου. Είχα βρει έναν τρόπο να ανασαίνω.
Αργότερα και μετά από πολύ ψυχανάλυση άρχισα να “χοντραίνω” το παιχνίδι του μυαλού μου. Έριχνα τα ζάρια κι έφερνα ντόρτια.
Κέρδιζα τον εαυτό μου, που ήταν ο εχθρός μου.
Ο πάτος με γοήτευε.
Ήθελα να μπαίνω στα «σκατά» της ψυχής μου για να μπορώ να ανασάνω μετά, καθώς η μόνη λύση ήταν να βρώ μια διέξοδο να ξεφύγω από τη μπόχα της.
Αργότερα ο πάτος ήταν η αλήθεια μου, η μεγάλη μου αγάπη.
Είχα μάθει να ζω μαζί του κι έτσι μόνο έβρισκα το δρόμο για το φως.
Ήξερα πως αν πήγαινα στον πάτο, αν ήθελα να ζήσω έπρεπε να σηκωθώ και μάλιστα γρήγορα για να γλυτώσω από το σκοτάδι του.
Δεν μπορούσα να βρω την ευτυχία μου παρά μόνο μέσα από τον πάτο μου.
Έτσι τον αγάπησα. Ακόμη και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο ξέρω πως όποια στιγμή θέλω πιάνω πάτο. Δεν τον φοβάμαι.
Έχω το μυστικό.
Ξέρω πως θα βγώ.
Δεν κλαίω χωρίς λόγο.
Δοαχειρίζομαι αλλιώς την ψυχή μου.
Την σηκώνω ψηλά μέσα από τον πάτο μου.
Οι προσωπικοί μου άγγελοι βρίσκονται χαμηλά, κάτω από τη γη. Το παιδικό μου κλάμα τους άγγιξε όταν ήμουν παιδί και μου έδειξαν το δρόμο να ξορκίζω τους δαίμονες μου. Να παίζω μαζί τους και να μην τους φοβάμαι.
Οι δαίμονες πια στα χέρια μου είναι μόνο άγγελοι.
Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.
