Η αληθινή μου ιστορία: Ήμουν ένα παιδί “Χριστούγεννο” με ένα γκρεμισμένο δέντρο…

Θεωρώ τον εαυτό μου παιδί «Χριστούγεννο». Τα φωτάκια, οι μπάλες που τότε ήταν εύθραυστες κι έσπαγαν εύκολα, τα περίεργα στολίδια που έμοιαζαν παραμυθένια (σπιτάκια, αλογάκια, καρουζέλ, αγιοβασιλάκια και τόσα άλλα)  τα αγαπούσα πολύ, πάρα πολύ. 

Αρχές Δεκεμβρίου,  από έξι ετών,  θυμάμαι να στολίζω μόνη μου το δέντρο στο σπίτι μας στη Σκόπελο, στο σαλόνι μας.

Η μαμά αυτές τις μέρες είχε πολύ δουλειά στα καταστήματα που είχαμε και δεν είχε χρόνο να το στολίσουμε παρέα. Ο μπαμπάς είχε τις δικές του εξαρτήσεις. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν το αγαπούσε και μάλλον δεν το αγάπησε από παιδί.
Μόνο μια φορά θυμάμαι να το στολίσαμε όλοι μαζί παρέα, οικογενειακά.

Πήγαινα και αγόραζα στολίδια που τα στόλιζα με προσμονή, χαρά και αγάπη. 
Μετά άναβα τα φωτάκια και ταξίδευα με το φως τους και τα χρώματα τους. Αγαπούσα πολύ τα πολύχρωμα φωτάκια που ήταν και στολίδια μαζί. Τα δικά μας ήταν φαναράκια. 

Μόνη εκεί απέναντι στην κόκκινη βελούδινη πολυθρόνα του σαλονιού μας, χανόμουν στα χρώματα και στα φώτα. Καμιά φορά το βλέμμα μαγνητιζόταν και από το  βελούδινο τραπεζομάντηλο που πάνω  του έβαζα κάποιες χρυσές και ασημένιες γιρλάντες, έτσι για ντεκόρ. 
Ήμουν μικρόσωμη κι όμως ανέβαινα σε καρέκλα ολομόναχη και στόλιζα από την κορυφή μέχρι τη φάτνη. Είχα ταλέντο στη διακόσμηση κι ας ήμουν μόνο έξι. Είχα μεγάλη αγάπη στα Χριστούγεννα κι ας μην τα έζησα κανονικά ως παιδί ποτέ.

Εκεί γύρω στα μέσα Δεκεμβρίου συνήθως το δέντρο το έσπαγε ο μπαμπάς κάποιες «άτιμες»  μέρες που το αλκοόλ του τον έλεγχε περισσότερο από την αγάπη που είχε σε μένα και ας ήξερε καλά πως το δέντρο ήταν η χαρά μου, το φως μου που αναζητούσα στα σκοτάδια μου εκείνα τα χρόνια.

Ήμουν παιδί κι όμως δεν με πτοούσε. Την άλλη μέρα έπαιρνα χρήματα από το ταμείο ( σε κανέναν δεν έλειπαν, είχαμε καλό ταμείο τις ημέρες των εορτών στα καταστήματα μας) και πήγαινα να αγοράσω πάλι στολίδια και να στήσω από την αρχή το δέντρο μου. Το δικό μου φως. 

Έτοιμο και πάλι! Θυμάμαι τα βλέμματα τους όταν το έβλεπαν πάλι όρθιο. Ποτέ δεν με ρώτησαν που ξαναβρήκα τα στολίδια, πως τα αγόρασα…

Εγώ είχα κλέψει από το ταμείο κι εκείνοι είχαν κλέψει κομμάτι της παιδικής μου ψυχής. Έριξαν το δέντρο μου που τόσο αγαπούσα και αν και το ήξεραν δεν με αγκάλιασαν να μου πουν “μη στεναχωριέσαι θα το φτιάξουμε πάλι”.
Προσπέρασαν το δικό μου φως. Η μαμά δεν είχε χρόνο να το στολίσουμε. Τα μαγαζιά την είχαν απορροφήσει ( είχε όλο τον έλεγχο) κι ο μπαμπάς δεν μπορούσε να ελέξχει το αλκοόλ.
Είχαν τα δικά τους σκοτάδια και δεν είχαν καμιά επιθυμία να τα φωτίσουν. Σκληρό αλλά αληθινό.

Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου γκρεμίσει το δέντρο, να κλέψει την παιδική μου ψυχή, να μου κρύψει το φως του δέντρου.

Είμαι το ίδιο παιδί που κάποτε το ξαναέστηνα. Τώρα το στόλισμα του είναι γιορτή, παρέα με όσους αγαπώ πραγματικά και ξέρω πως δεν θα μου σβήσουν τα φωτάκια μου, δεν θα προδώσουν το όνειρο. Δεν είμαι μόνη μου καθησμένη σ´ εκείνη την κόκκινη βελούδινη πολυθρόνα. Μπορεί να έχει στοιχειώσει στην ψυχή μου αλλά ξέρω πως μ´ έκανε πιο δυνατή, μ´ έμαθε πως ξαναστήνεται ότι γκρεμίζεται, αρκεί να μη σε πάρει από κάτω το κάθε «δέντρο».

Είμαι εδώ, παιδί και περιμένω να ξαναγεννηθώ και φέτος, να ζήσω, να γελάσω, να πω: «Είμαι η Ζήνα και κανένας δεν θα μου γκρεμίσει ποτέ το δέντρο μου».

Κάντε το ίδιο και ανάψτε τα φωτάκια σας με όσους αγαπάτε!

Καλή δύναμη!

Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.