Ηράκλειο Κρήτης: Ανείπωτος πόνος για τον ψαροτουφεκά που αγνοείται εδώ και 25 ημέρες- «Tον Κωστή μου τον κατάπιε η θάλασσα»

Κάθε πρωί τα παιδιά τα σήκωνε και τα ετοίμαζε για το σχολείο ο Κωστής. Η Κατερίνα από την πρώτη στιγμή ζήτησε τη βοήθεια ψυχολόγου ώστε να τους πει την αλήθεια. Όταν εκείνη και τα αδέρφια του Κωστή ειδοποιήθηκαν τη νύχτα της Τετάρτης ότι ο 49χρονος αγνοούνταν, τα παιδιά είχαν ήδη κοιμηθεί. Το πρωί που ξύπνησαν δεν γνώριζαν το παραμικρό. «Τους είπαμε την αλήθεια, ότι έφυγε ο μπαμπάς να πάει στο ψάρεμα, ότι κάτι έπαθε στη θάλασσα και δεν μπορούμε να τον βρούμε. Τα μικρότερα δεν κατανόησαν την σοβαρότητα της κατάστασης. Τα μεγάλα όμως σοκαρίστηκαν λίγο αλλά είχαν και την ελπίδα ότι θα βρεθεί…».

Σήμερα, σχεδόν ένα μήνα μετά, προσπαθούν ακόμα να κατανοήσουν αυτό που έχει συμβεί και να διαχειριστούν συναισθηματικά και ψυχολογικά την απουσία του πατέρα τους από το σπίτι και τις ζωές τους. «Ο μεγάλος γιος μου ελπίζει ακόμα. Λέει ο μπαμπάς έχει χαθεί…Η μεγάλη μου κόρη έχει αρχίσει σιγά-σιγά να συνειδητοποιεί την κατάσταση, αν και δεν εκδηλώνεται. Ο μικρός πάλι αντιδρά διαφορετικά. Αναρωτιέται με ενοχλημένο ύφος γιατί πήραμε το αυτοκίνητο του μπαμπά του από τη θάλασσα και το φέραμε στο σπίτι και ανησυχεί πώς θα επιστρέψει ο μπαμπάς του όταν το χρειαστεί. Ρωτάει γιατί ο παππούς φόρεσε τις παντόφλες του μπαμπά του όταν είχε έρθει τις προάλλες στο σπίτι. Προχθές πάλι που πήγαμε στη Μονή Κουδουμά να κάνουμε μία δέηση, ρωτούσε με αγωνία: «Θα δούμε τον μπαμπά στη θάλασσα;» Και το μικρούλι μας λέει «ο μπαμπάς χάθηκε, έχει πάει στον Χριστούλη».

Τη μοιραία νύχτα η Κατερίνα ήταν στο μαγαζί τους όταν έγινε γνωστό ότι ο Κωστής αγνοούνταν. Μαζί με δύο αδέρφια του 49χρονου κατέβηκαν στην παραλία του Άι Γιάννη. «Δεν ξέρω πώς φθάσαμε. Δεν θυμάμαι πώς πήγαμε. Σαν να ήταν το απόλυτο κενό. Αμέσως όμως, από το τηλεφώνημα, ένιωσα ότι είχε συμβεί κάτι κακό».

Σχεδόν δύο εβδομάδες κράτησαν οι έρευνες για τον εντοπισμό του 49χρονου. Λιμενικό, αεροσκάφος, εθελοντές δύτες, φίλοι και συγγενείς με ιδιωτικά σκάφη συμμετείχαν στις έρευνες, «σαρώνοντας» τη θαλάσσια περιοχή σε πολύ μεγάλη ακτίνα. Τίποτα. Ήταν σαν να τον κατάπιε η θάλασσα. Όταν πια βρέθηκε το ψαροντούφεκο του, στο οποίο ήταν ακόμα πάνω καρφωμένο το ψάρι, η καρδιά τους …έσπασε.

Ποτέ δεν πίστευε ότι ο άνδρας της θα πάθει κάτι κακό στη θάλασσα. Ήταν πάντα βέβαιη για εκείνον επειδή, όπως λέει, ήταν πολύ έμπειρος. «Αγαπούσε την οικογένεια του, τους φίλους, βοηθούσε όλο τον κόσμο. Ήταν μάλαμα. Είχε όνειρα για τα παιδιά του. Να τα δει να μεγαλώνουν, να δημιουργούν, να είναι ευτυχισμένα. Δυστυχώς…».

Όσο για την ίδια, ξέρει ότι πρέπει να σταθεί όρθια για τα παιδιά της. Δεν έχει δικαίωμα να καταρρεύσει, όπως λέει. Το μόνο που θα ήθελε ήταν να ξυπνήσει το πρωί και ο «καπετάνιος» να στέκεται μπροστά της, έχοντας αγκαλιά τα παιδιά τους.