Στέλιος Μάινας: Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να…

O Στέλιος Μάινας λίγο πριν την φετινή θεατρική του πρεμιέρα μίλησε στο Αθηνόραμα.

Πρωταγωνιστείς με την Κάτια Σπερελάκη στον «Κήπο» του Μπρους Γκουτς. Ποιος είναι ο ήρωας που ερμηνεύεις; 
Ο Μπάρι είναι ένας πολύ μοναχικός άνθρωπος, αλκοολικός, άνεργος, πρώην οικοδόμος και βετεράνος του Βιετνάμ. Το έργο εκτυλίσσεται τη δεκαετία του ’70, λίγα χρόνια μετά το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ, κι έχει να κάνει από τη μία με έναν απόκληρο της ζωής, έναν άνεργο της εργατικής τάξης στη Νέα Υόρκη. Ένας άνθρωπος χωρίς πρόσωπο, χωρίς ταυτότητα, που ύστερα από μια επέμβαση επουλώνει τις πληγές του στο διαμέρισμά του τρώγοντας κονσέρβες. Τον επισκέπτεται μια υπάλληλος από τη «Φροντίδα στο σπίτι», την οποία πληρώνει ο ανιψιός της πρώην γυναίκας του καθαρά από φιλανθρωπία. 
Η Κάτια ερμηνεύει αυτήν τη γυναίκα που πηγαίνει να τον φροντίσει. Εκείνος αντιδρά βίαια, επιθετικά, αλλά μετά την αποχώρησή της σκέφτεται το λάθος του. Προσπαθεί να την βρει σε ένα πολιτιστικό κέντρο κι έτσι ανακαλύπτει έναν καινούργιο κόσμο, τον κόσμο των λέξεων, της τρυφερότητας, της γαλήνης, έναν κόσμο που δεν γνωρίζει. Συναντιούνται σε ένα πάρκο, προσπαθεί να την προσεγγί­σει, αλλά εκείνη παθαίνει εγκεφαλικό. Στο δεύτερο μέρος της παράστασης αντιστρέφονται οι ρόλοι. Τώρα αυτός ο άντρας-θηρίο είναι αυτός που θέλει να τη βοηθήσει. Οι δυο τους προσπαθούν να επικοινωνήσουν υπό το καθεστώς της απώλειας μνήμης. Και όλα αυτά συμβαίνουν με φοβερό χιούμορ, αφού το έργο είναι μια κωμική μάτια πάνω στη δυστυχία των ανθρώπων.

Η απώλεια της μνήμης είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο; 
Για μένα πάντα ήταν τεράστιος φόβος. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να χάσεις τη μνήμη σου. Πρόκειται ουσιαστικά για την αποκοπή από την προσωπικότητά σου. Δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς παρελθόν, αφού αυτή είναι η αφετηρία σου. Όταν κόβονται οι άξονες που σε συνδέουν με τη μνήμη σου, ξεχνάς από πού ξεκίνησες κι έτσι χάνεται η συνέχειά σου.