Σπανίως ευχαριστιέμαι, είναι η φτιαξιά μου έτσι, η χημεία μου…

Στο θέατρο πώς φτάσατε, πώς κάνατε αυτή την επιλογή;

Πήγα στο Θέατρο Εμπρός, είδα μια παράσταση, έπιασα τον Τάσο Μπαντή και του είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με αυτό το πράγμα. Δεν είχα συγκεκριμένη φιλοδοξία, και μπορώ να πω ότι ακόμα δεν έχω. Έχω περίεργες φιλοδοξίες, δικές μου, κι αυτό είναι και καλό και κακό. Δεν έχω φιλοδοξίες του τύπου να φαίνομαι ή να πρωταγωνιστώ – το ψώνιο μου είναι πολύ πιο κρυφό. Δηλαδή, έχω μια φιλοδοξία να γίνει μια αποκάλυψη σε ένα έργο ή μια μεταμόρφωση. Να γίνουν τα πράγματα με τον τρόπο που ονειρεύομαι εγώ.

Το έχετε ζήσει αυτό κατά καιρούς;

Όχι, γιατί το όνειρο, όταν γίνεται πραγματικότητα, είναι κάτι άλλο – αλλάζει μορφή από το αρχικό. Εξάλλου, σπανίως απολαμβάνω πράγματα, σπανίως ευχαριστιέμαι, είναι η φτιαξιά μου έτσι, η χημεία μου. Και με τις ηδονές είμαι έτσι, όπως με το φαγητό ή το ποτό. Δεν μου συμβαίνει να φάω κάτι ιδιαίτερο και να πω αυτό που λένε οι άνθρωποι «Πω, πω έφαγα και το ευχαριστήθηκα». Ζω τη ζωή μου λίγο αποκομμένος από την ευχαρίστηση – δεν το λέω ως καλό αυτό, αλλά δυστυχώς έτσι είμαι, δεν μπορώ να το αλλάξω.

Δηλαδή να μη μιλήσουμε καν για ευτυχία…

Όχι, δεν είναι το ίδιο, άλλο η ευτυχία, άλλο η ευχαρίστηση.

Αυτά δήλωσε μεταξύ άλλων σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στο andro.gr ο  γοητευτικός Νίκος Κουρής.