Μπίλι Μπο: Το πιο όμορφο αγόρι της Αθήνας ήταν το πρώτο διάσημο θύμα HIV/AIDS στην Ελλάδα

Αυτή ήταν και η στάση του στη ζωή. Σίγουρος για το ταλέντο του, το οποίο ξεχείλιζε αλλά και ανασφαλής γιατί είχε προσγειωθεί και είχε αγκαλιαστεί από έναν κόσμο μέσα στον οποίο δεν είχε μεγαλώσει.

Το πανέμορφο παιδί από τα Καμίνια αντιλαμβανόταν ότι γεννήθηκε σε λάθος μέρος. Ασφυκτιούσε. Ήθελε να εκφραστεί δημιουργικά και συναισθηματικά, να πει τη δική του ιστορία –μια ιστορία χωρίς ευχάριστο τέλος αλλά με συμπυκνωμένη δόση λάμψης, αναγνωσιμότητας, κατάκτησης της κορυφής.

Η πορεία του Βασίλη Κουρκουμέλη είναι άγνωστη, του Μπίλι Μπο όμως έχει περάσει στη σφαίρα του μύθου, που λέγεται και αναπαράγεται από στόμα σε στόμα, από νοσταλγικό ποστ σε glossy αφιέρωμα, μέχρι και σήμερα, 36 χρόνια μετά τον θάνατό του. Ήταν το πρώτο διάσημο θύμα του AIDS.

Η ζωή του θα μπορούσε να γίνει ταινία

Ένα απόγευμα του 1986, μία ηλικιωμένη γυναίκα σε αναπηρικό αμαξίδιο ξεπροβάλλει από την πύλη αφίξεων του αεροδρομίου του Ελληνικού. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι είναι «το πιο όμορφο αγόρι της Αθήνας» -όπως έλεγαν όλοι τότε, όσοι τον είχαν γνωρίσει από κοντά και όσοι είχαν γοητευτεί από την εικόνα του μέσα από τις φωτογραφήσεις του στα περιοδικά και τις εφημερίδες.

Ο σχεδιαστής μόδας, Μάκης Τσέλιος, φίλος του και μέντοράς του όπως έχει αυτοχαρακτηριστεί ο ίδιος, έχει φροντίσει για την μεταμφίεσή του και για τη μεταφορά του στο σπίτι που έχουν νοικιάσει στο Καβούρι, για να «βλέπει θάλασσα» ο Μπίλι Μπο. Έχει γυρίσει από Αμερική και μια μακρόπνοη νοσηλεία στο ίδιο νοσοκομείο με αυτό που είχε παραμείνει ο Αριστοτέλης Ωνάσης, έχει δοκιμάσει μία σειρά από νέες θεραπείες στο Παρίσι, αλλά τίποτα δε λειτουργεί. Οι επιπλοκές διαδέχονται η μία την άλλη και ο στιβαρός και «αγαλμάτινος» Μπίλι Μπο έχει μεταμορφωθεί σε σκιά του εαυτού του.

Το τέλος είναι κοντά.

«Πού θες να μείνεις;» τον είχε ρωτήσει ο άνθρωπός του, Μάκης Τσέλιος. «Θέλω να βλέπω θάλασσα», είχε ψελλίσει εκείνος, «εγώ είμαι Πειραιωτάκι». «Ο φόβος του θανάτου τον είχε φέρει πίσω στα σημεία αναφοράς του, τα οποία κάποτε είχε απαρνηθεί», είχε πει στην Καθημερινή το 2015 η Ελληνοιταλίδα σκηνοθέτης Νικόλ Αλεξανδροπούλου, η οποία άντλησε τις πληροφορίες από τον ίδιο τον Μάκη Τσέλιο, αλλά και τις αδελφές του Βασίλη.

Η ιστορία από την αρχή

Ο Μπίλι Μπο γεννήθηκε ως Βασίλης Κουρκουμέλης το 1954 και καταγόταν από την συνοικία Καμίνια του Πειραιά, παιδί πολύτεκνης οικογένειας. Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960 σαν χορευτής σε διάφορες μπουάτ στην περιοχή της Πλάκας. Το 1971 γνώρισε τον μετέπειτα συνεργάτη του Μάκη Τσέλιο.

«Ο Βασίλης είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, όπως άλλωστε όλοι οι άνθρωποι τότε. Οι δρόμοι στις γειτονιές ήταν από χώμα και φαντάσου ότι ακόμα περνούσε ο νερουλάς. Γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1954, Υδροχόος το ζώδιο. Την ημέρα που τον είδα πρώτη φορά, ξαφνιάστηκα. Είχε μια ιδιαιτερότητα, ήταν σαν ένα πριγκιπόπουλο σε λάθος περιβάλλον. Σαν να είχε γεννηθεί σε λάθος σπίτι.

»Ήθελε πάρα πολύ να ανέβει, χωρίς να έχει εφόδια όμως. Εγώ τον βρήκα να κάνει μαθήματα χορού στη σχολή Ντε Πιαν. Συναντηθήκαμε μερικές φορές κι έβλεπα ότι αναζητούσε την παρέα σοβαρότερων ανθρώπων. Άρχισε να χορεύει στου Μοστρού στην Πλάκα, με τις αδελφές Μπρόγιερ και στο θέατρο, στο “Μαριχουάνα Στοπ”, με τον Μεταξόπουλο. Ήταν τόσο ωραίος, που πετούσαν περισσότερα λουλούδια σε αυτόν παρά στις Μπρόγιερ» θα περιγράψει τη συνάντησή τους χρόνια μετά ο Μάκης Τσέλιος.

Αποφάσισαν να συνεργαστούν επαγγελματικά και αρχικά ξεκίνησαν μια επιχείρηση εισαγωγής αρωμάτων από τη Γαλλία. Σύντομα άλλαξαν κατεύθυνση και το 1973 ξεκίνησαν μια μπουτίκ υψηλής ραπτικής στην οδό Σόλωνος 1. Ονόμασαν το κατάστημα Billy Bo, μια παραφθορά του τραγουδιού της Κατερίνα Βαλέντε «Billy Boy», ενώ το Μπο σήμαινε «ωραίος». Παράλληλα σπούδασε σχέδιο μόδας στη σχολή Βακαλό και, όταν το σχετικό τμήμα διέκοψε τη λειτουργία του, ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη σχολή Βελουδάκη.

Δείτε το βίντεο με τη ζωή του

Οι δρόμοι του ανοίγονταν διάπλατα

Η μπουτίκ είχε ήδη αρχίσει να συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όμως η καριέρα του Μπο απογειώθηκε όταν κέρδισε το βραβείο του γυναικείου περιοδικού Γυναίκα και το αστρονομικό ποσό των 300.000 δραχμών. Σύντομα κέρδισε την εμπιστοσύνη των κοσμικών κύκλων της Αθήνας, καθώς και μεγάλο πλήθος θαυμαστών καθώς και την υποστήριξη των δημοσιογράφων.

Τα πρωτοσέλιδα στα νεανικά περιοδικά της εποχής (Μανίνα, Κατερίνα κ.λπ) έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένα στην μνήμη όλων όσοι σήμερα είναι «μιας κάποιας ηλικίας, ούτε πολύ μεγάλοι, ούτε πολύ μικροί».

Σε αυτό το φόντο, ο Μπίλι Μπο, σπάει τις κλειστές αίθουσες των ατελιέ και σχεδιάζει ρούχα που μπορούν να φορέσουν όλες οι Ελληνίδες. «Η δημιουργική του διάθεση, όμως, κοντράρεται με έναν εσωτερικό κόσμο που έχει και μοναξιά και, στο τέλος της ζωής του, και φόβο» θα πει ο Μάκης Τσέλιος αργότερα.

Ακολούθησαν και άλλα καταστήματα στη Θεσσαλονίκη, τη Μύκονο, το Ψυχικό και στο κέντρο της Αθήνας. Το 1981 είναι η χρονιά που επιλέχθηκε να σχεδιάσει τις στολές των αεροσυνοδών της Ολυμπιακής Αεροπορίας, οι οποίες θα φοριούνταν για τα επόμενα πέντε χρόνια 1981-1986.

Το μεγαλύτερο επίτευγμα ήταν η δημιουργία καταστήματος στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης. Στα εγκαίνια του τον Δεκέμβριο του 1986 ο Μπο δεν παρευρέθηκε λόγω της ασθένειας του. Τα πρωτοσέλιδα στην Ελλάδα τον «τσακίζουν». Ο ίδιος νιώθει αδικία. «Δε στάθηκαν στο ότι κατάφερα μετά τον Λαλαούνη να ανοίξω το κατάστημά μου στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, στάθηκαν στο AIDS» θα σχολιάσει.

Ένα αστέρι έσβησε

Ο Μπίλι Μπο προσβλήθηκε από τον ιό HIV και στα τέλη της δεκαετίας του 1980 νόσησε με AIDS. Πριν πεθάνει, ο Μπίλι Μπο τηλεφώνησε από την Αμερική στη δημοσιογράφο Λένα Ζαννιδάκη, συντάκτρια του Ταχυδρόμου, με σκοπό να της δώσει μια τελευταία συνέντευξη.

«Γράψτε ότι ζω. Κάποτε παρουσιάσατε στον Ταχυδρόμο το σπίτι μου στη Μύκονο και το ονομάσατε “Το καταφύγιο του Απόλλωνα”. Ήμουν ευτυχισμένος τότε, γεμάτος όνειρα και φιλοδοξίες. Φωτογραφίστε με και τώρα, απογυμνωμένο από όνειρα και φιλοδοξίες» θα πει.

Άφησε την τελευταία του πνοή στις 13 Ιουνίου του 1987 σε ηλικία 33 ετών. Η ασθένεια και ο θάνατός του προκάλεσαν τεράστια αίσθηση, καθώς η επιδημία του AIDS ήταν τότε ακόμα στην αρχή της στην Ελλάδα, υπήρχε άγνοια και καχυποψία επί του θέματος και ο Μπίλι Μπο ήταν ο πρώτος διάσημος Έλληνας που έγινε γνωστό δημόσια ότι έχασε τη ζωή του από τη συγκεκριμένη ασθένεια.