Το θέατρο είναι μια χαρά, δεν θα του λείψουμε και να μην ξαναπαίξουμε, ούτε θα του λείψει κανένας από αυτούς…

Συνέντευξη  στο Λοιπόν και στη δημοσιογράφο Ρενέ Σαραντινού παραχώρησε η Μαρίνα Ψάλτη και μίλησε για όλα.

Στα ριάλιτι, υπάρχουν ηθοποιοί σε διάφορες θέσεις, πρόσωπα που ούτε κατά διάνοια θα φανταζόμασταν ότι θα αναλάμβαναν έναν τέτοιο “ρόλο”.

Τι να κάνουν οι άνθρωποι, καλά κάνουν και πάνε. Δεν κατηγορώ τα ριάλιτι, από τη στιγμή μου υπάρχει κόσμος που βγάζει το ψωμί του. Τελευταίο φαινόμενο είναι αυτό, όταν βιοπορίζονταν από τη δουλειά τους δεν πήγαιναν στα ριάλιτι. Τι να κάνει ο κόσμος, πώς θα μεγαλώσει τα παιδιά του; Καλά κάνουν και πάνε οπουδήποτε μπορούν για να ζήσουν.

Δεν θα μπορούσα να σε φανταστώ σε ριάλιτι…

Δεν είμαι τόσο απελπισμένη, αλλά εγώ, όπως και κάποιοι άλλοι, είμαστε ειδικές περιπτώσεις, καθώς στη δουλειά είναι περισσότερα τα “όχι” που έχω πει από τα “ναι”, απορώ πώς με παίρνουν ακόμα. Δεν είμαι στα κινητά, ούτε κάνω παρέες, είμαι με τον άντρα μου στο σπίτι μου, κοιτάζω την οικογένειά μου και τη ζωή μου, δεν είμαι από τους ανθρώπους που πολύ-ψάχνονται. Οι αμοιβές στο θέατρο, τα τελευταία χρόνια είναι τραγικές. Δε γίνεται ένας άνθρωπος με 25-35 χρόνια στη δουλειά να μη μπορεί να ζήσει και να δουλεύει συνέχεια. Αυτό σημαίνει ότι δεν πάνε καλά οι αμοιβές, είτε σε υποχρεώνουν να πάρεις “μαύρα”, κι ενώ λες “Δε θέλω”, σου λένε: “Φύγε να έρθει η άλλη”. Να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;

Έχεις βρεθεί σε τέτοια περίπτωση;

Μόνο τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν, είναι γνωστό. Το θέατρο βάλλεται από όλα αυτά που συμβαίνουν και χωρίς να φταίει, γιατί όλα αυτά δεν έχουν σχέση με το θέατρο, γίνονται σε όλους τους χώρους. “Ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος…”. Το θέατρο είναι μια χαρά, δεν θα του λείψουμε και να μην ξαναπαίξουμε, ούτε θα του λείψει κανένας από αυτούς. Το θέατρο υπήρχε πριν από εμάς και θα υπάρχει και μετά από εμάς. Αν κάποιος θεωρεί ότι “θα χάσει η Βενετιά βελόνι”, είναι τουλάχιστον βλάκας. Αν νομίζουν ότι με την εξουσία που έχουν, λόγω της θέσης τους, έχουν καταλάβει το “κουραδόκαστρο” επίσης είναι μια απύθμενη βλακεία. Ακούγαμε φήμες… Εγώ δεν είχα την αίσθηση του εύρους αυτού του πράγματος. Δεν είχε τύχει να συνεργαστώ με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, γιατί παίζαμε άλλα είδη θεάτρου. Εγώ ήμουν και προστατευμένη, δηλαδή, τα πρώτα χρόνια που βγήκα στο θέατρο, είχα ένα φύλακα-άγγελο που λέγεται Κάτια Δανδουλάκη και που νόμιζα ότι έτσι είναι παντού. Όταν έφυγα από τα χέρια της κατάλαβα τι γίνεται εκεί έξω.