Σκότωσε τον πατέρα του για να πάψει να πονάει.
Έτρωγε το αίμα του κάθε φορά που ο πατέρας του τον χτυπούσε αφού η μπουκιά του συνοδευόταν με αίμα από το στόμα ή τη μύτη.
Σκότωσε τη ζωή του γιατί δεν ήθελε να βρει τον πραγματικό ένοχο.
Η συνενοχή δεν εκδικάζεται όταν δεν θα το μάθει ποτέ κανείς.
Πόσοι ξέρουν και δεν μιλούν;
Πόσοι αγαπούν και κακοποιούν;
Αγαπούν γιατί «κακοποιούν» στην ψυχή ή στο σώμα.
Πόσα παιδιά έγιναν ενήλικες πολύ γρήγορα να προστατέψουν μέλη της οικογένειας τους κι ας έπρεπε οι μεγαλύτεροι να «καθαρίσουν» τη βρωμιά και να δηλώσουν την ΑΛΗΘΕΙΑ στους αρμόδιους. Να πάρουν για μια φορά την ευθύνη της επιλογής τους. Ο Αλεξης, η Ελένη, ο Κώστας, η Ζωή είναι ονόματα υπαρκτά χωρίς να έχει σημασία το ΤΕΛΟΣ ΤΟΥΣ αφού η ζωή τους δεν είχε σημασία για τους άλλους. Χωρίς να έχει σημασία ποιος τους μεγάλωσε ή ΕΧΕΙ; Δεν τους έμαθε κανείς να αγαπούν, κανείς δεν τους δίδαξε τι θα πει ευτυχία χωρίς να κακοποιούν!
Τους έλεγαν φάε γιατί αλλιώς θα φας ξύλο.
Διάβασε αλλιώς θα «φας το αίμα σου».
Μεγαλώνοντας έμαθε να προσφέρει το αίμα του άλλου στο πιάτο γιατί έτσι έμαθε να ζει.
Ναι είναι άρρωστος. Μαζί όμως αρρωστήσαμε. Εμείς τον- την δυναμώσαμε έτσι. Πλάσαμε το δολοφόνο μας κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Γίναμε μάστερ σεφ με κυρίως πιάτο το ωμό κρέας. Δεν υπολογίσαμε σωστά τη δοσολογία, το ψήσιμο στη ΖΩΗ.
Συγνώμη...
