Σήκω και ζήσε!
Σήμερα το πρωί έλαβα ένα μήνυμα στο inbox μου από μια κοπέλα πολύ γνώριμη σε μένα (δεν θα πω περισότερα) που μου έγραφε πως από παιδί παρακολουθούσε τις ζωές των ανθρώπων στις απέναντι πολυκατοικίες, για να βρει κάπου εκεί μέσα και τη δική της ευτυχία και πως έπιασε το βλέμμα της να αναζητά και σήμερα μια πολυκατοικία τέτοια.
Μμμ, αυτή της η κατάθεση ψυχής μου θύμησε δικές μου στιγμές για να βγω από το μπλοκάρισμα της παιδικής ψυχής μου.
…Θυμάμαι στα φοιτητικά μου χρόνια να κάθομαι στην Εγνατία οδό στη Θεσσαλονίκη, στο «Θείο Βάνια» με τις τυρόπιτες και να χαζεύω τους περαστικούς μέσα από την τζαμαρία του. Να προσπαθώ να μαντέψω τις ζωές τους, τις χαρές, τις λύπες τους.
Πόσο σύντομο είναι αυτό το χρονικό διάστημα που συναντιώνται τα βλέμματα κι όμως εγώ έβγαζα τα δικά μου συμπεράσματα.
Κάποιες βροχερές μέρες που σταματούσαν κιόλας την πορεία τους για παύσει η βροχή κοντοστεκόντουσαν σχεδόν δίπλα μου, μύτη με μύτη, κι ας μας χώριζε η τζαμαρία από το τυροπιτάδικο. Εγώ τους κοιτούσα κατάματα, πίσω από την κόρα των ματιών τους κι έβλεπα την αλήθεια τους…τη δική μου αλήθεια.
Ήταν ένα παιχνίδι του μυαλού να ενταχτώ κι εγώ στην καθημερινότητα. Να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήμουν ξεχωριστή γιατί ο πατέρας μου ήταν αλκοολικός και τόσα άλλα. Είχαν κι εκείνοι εκεί έξω προβλήματα και δυσκολίες σαν εμένα. Μπορεί να ζούσα μέσα από τις τζαμαρίες του Θείου Βάνια αλλά ήμουν ίδια σαν όλους εκεί έξω…
Έτσι σταμάτησα πολύ νωρίς να με δικαιολογώ για ότι έκανα φορτώνοντας τα στο δύσκολο παρελθόν μου. Έπρεπε να παλέψω για το σήμερα, που θα ‘ταν αύριο και που σήμερα μπορώ να πω πως μου βγήκε σε καλό. Να μην μεμψιμοιρώ για όσα έζησα αλλά όσα δεν θα ζούσα αν έμενα κλεισμένη μέσα στις δικές μου τζαμαρίες…
Σκεφτείτε λοιπόν πόσο εύκολο μας είναι να ζούμε τις ζωές των άλλων και όχι τη δική μας. Αυτή δεν την αντέχουμε. Ένα κλικ είναι όμως, ένα παιχνίδι του μυαλού για να βγούμε απο το αδιέξοδο. Να περπατήσουμε στο πλήθος με τα δικά μας πόδια και να περάσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Να αφήσουμε πίσω το παιδί στη τζαμαρία, να του δώσουμε ένα γλυκό φιλί, να του πούμε ότι το καταλαβαίνουμε, αλλά πρέπει να περπατήσουμε ανάμεσα στο πλήθος για να ζήσουμε τη ζωή.
Αφιερωμένο στη μικρή Ζήνα της τζαμαρίας που κάποτε η φοιτήτρια Ζήνα της έδωσε ένα γλυκό φιλί και της είπε:
«Αντίο τώρα. Περπάτησε ανάμεσα στο πλήθος και ζήσε.»
