Ξέρω τι είναι να πιάνεις πάτο. Να μη θες να σηκωθείς, να αντιστέκεσαι στο φως, να θες το σκοτάδι. Να νιώθεις πως οι γύρω σου είναι μαριονέτες κι εσύ ακούνητο στρατιωτάκι.
Δεν με φοβίζει ο πάτος. Τον αγάπησα τελικά πολύ. Μ´έμαθε να σηκώνομαι, να βλέπω εκείνη τη χαραμάδα που μπορεί να με βγάλει στο φως. Συχνά υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που ζουν μια ζωή στο σκοτάδι, στον απόπατο του πάτου αλλά δεν το βλέπουν γιατί δεν ξέρουν πως είναι να ζεις και στο φως. Αυτούς τους φοβάμαι πολύ, πως δεν θα μάθουν ποτέ να σηκωθούν. Να περπατήσουν και να νιώσουν την αύρα της αλήθειας τους.
Ας αγαπήσουμε για αρχή τη λέξη ΠΑΤΟΣ. Αυτή η αγάπη σιγά σιγά θα μας κάνει να δούμε σπιθαμή προς σπιθαμή την αλήθεια του. Γιατί φτάσαμε εκεί; Τι άλλαξε στη ζωή μας; Τι δεν αλλάξαμε; Γιατί επιμένουμε στην τοξικότητα της ζωής μας...
Κατανοώντας την κάθε κακή μας ημερήσια διάθεση θα φτάσουμε στη βαθιά μας αλήθεια. Τότε ακριβώς έρχεται ο πάτος. Στη βαθιά μας αλήθεια, εκεί που ξέρουμε το γιατί...
Να τη η χαραμάδα. Την αμέσως επόμενη μέρα από τη βαθιά μας αλήθεια.
Αγάπησα αυτό το σκοτάδι του πάτου... γιατί μ´έβγαλε στο φως...
