Στα χρόνια που πέρασαν και μεγάλωσα έμαθα να με αγαπώ. 21 Απριλίου θα κλείσω τα 50 μου. Σημαδιακή ηλικία. Αν γυρίσω πίσω δεν θα άλλαζα τίποτα γιατί όλα μ´ έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Να λέω στα μούτρα του άλλου τη δική μου αλήθεια, ακόμη κι αν ξέρω πως θα τον/ την χάσω από τη ζωή μου γιατί δεν θα την αντέξει. Είναι ωραίο να φωνάζεις βροντόφωνα «δεν είσαι αυτός που δείχνεις», «είσαι ψέμα», «δεν με ξεγέλασες».
Στα 50 μου κουράστηκα να υποκρίνομαι, να κάνω πως δεν βλέπω, να λέω θα περάσει κι αυτό. Να κάνω υπομονή.
Διακρίνω πια την αλαζονεία των ανθρώπων, τις φιλοδοξίες τους πατώντας επί πτωμάτων, το κενό τους βλέμμα. Δεν είναι τα δύσκολα παιδικά τους χρόνια που τους δίνoυν άφεση αμαρτιών. Χρειάζεται να αγαπήσουν τον εαυτό τους, να απεγκλωβιστούν από την τοξικότητα τους και να βαδίσουν χέρι χέρι με τον ευατό τους.
Φθηνές δικαιολογίες τα δύσκολα παιδικά χρόνια. Αυτά ήταν κάποτε. Οι άνθρωποι προχωράνε μπροστά κάνοντας βήματα, έστω μικρά. Σε όσους ψυχολόγους και να πας αν δεν κάνεις βήματα θα στραβοπατάς. Πάντα τους καταλάβαινα. Μου ξέφευγαν μόνο όταν δενόμουν συναισθηματικά, πρώτα τους αγαπούσα και μετά έβλεπα τα ελλαττώματα τους.
Η ζωή μας είναι βόλτα στο σκοτάδι και στο φως. Αγαπώ κάθε ελάττωμα του άλλου, εκτός από το να θεωρεί πως είναι τέλειος και να βλέπει μόνο τα ελλατώματα των άλλων.
Σιχαίνομαι τους προδότες του μυαλού μου και τους τοξικούς.
Ανασαίνω όταν θα νιώσω ελεύθερη από το δικό τους καυσαέριο.
