Ήθελα να περάσουν λίγες μέρες να διαχειριστώ όσα έζησα στο πρώτο cocooning seminar (cocooninar). Αυτές τις δύο μέρες, εγώ, η ψυχολόγος και συγγραφέας Θέκλα Πετρίδου, ο κοινωνικός επιχειρηματίας Μιχάλης Δαρδανελιώτης και ο σύμβουλος προσωπικής ανάπτυξης Γεώργιος Δεληκώστας ζήσαμε έντονες στιγμές παρέα με ανθρώπους που ήρθαν για να κάνουν το πρώτο βήμα στην όποια αλλαγή της ζωής τους. Ήρθαν να ακουμπήσουν στο θάνατο τους, άρα στη ζωή τους. Να ζήσουν, πεθαίνοντας.... Δεν θα μιλήσω για τους υπέροχους συνοδοιπόρους μου και τα όσα μοιράστηκαν μαζί σας, αλλά για το δικό μου ξεγύμνωμα, που έχω και το δικαίωμα να μοιραστώ.
Η αλήθεια είναι πως ούτε κι εγώ ξέρω πως κατάφερα να μιλήσω για κομμάτια μου που ακόμη και σήμερα τα έχω κλεισμένα στο συρτάρι της ψυχής μου. Όμως τα μάτια των ανθρώπων που ήταν τόσο κοντά μου μου έδειξαν το δρόμο να βγουν από μέσα μου. Να ξεχειλίσουν. Τα μάτια των άλλων έγιναν ο φάρος μου και φώτισαν τα όποια σκοτάδια μου, τους ενδοιασμούς μου και με έκαναν να ανοιχτώ χωρίς δισταγμό τελικά.
Το πρώτο βράδυ που μίλησα σχεδόν δεν κοιμήθηκα. Έτσι είναι όταν ξεστομίζεις αλήθειες που σε πονούσαν και συνεχίζουν να σε καίνε. Όταν ομολογείς σε πολλά μάτια όσα έζησες και τα ξέρεις μόνο εσύ, καίγεσαι, πονάς. Την άλλη μέρα φοβήθηκα πως δεν θα μιλούσα. Πως δεν θα έβγαζα άχνα. Τα κατάφερα όμως. Ο ένας παρακίνησε τον άλλο και στο τέλος μιλήσαμε όλοι. Άλλος για το βιασμό της ψυχής του, άλλος για σωματικό βιασμό, για απομόνωση, για χαμένες αγκαλιές από γονείς, για αναπηρίες συναισθηματικές και όχι μόνο.
Κλείνοντας αυτό τον κύκλο που είχα υποσχεθεί να μοιραστούμε με τον κόσμο τις αλήθειες μας και τα καλά κρυμμένα μυστικά μας συνειδητοποίησα πως αν το θέλεις πραγματικά μπορείς να αλλάξεις. Να κάνεις το πρώτο βήμα , να πατήσεις στα πόδια σου και να πάψεις να είσαι μετέωρος.
Έμαθα να σέβομαι το συνομιλητή μου, να μη φτάνω στο τέλος αν δεν ζήσω μαζί του τη διαδρομή του, για να είναι σήμερα αυτός που έχω απέναντι μου.
Να βλέπω με τα μάτια του και να καταλαβαίνω πως ο δικός του πόνος δεν διαφέρει πολύ από τον δικό μου.
Να αγαπώ την επαφή με τον πόνο. Πονέσαμε πολύ αυτό το Σαββατοκύριακο αλλά τελικά ο πόνος μας καταλάγιασε τις επόμενες μέρες. Έγινε πόνος δημιουργικός και απέκτησε ισχυρά αναλγητικά το κορμί μας. Δεν φοβάται πια να πει «πονάω» γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να έρθω σε επαφή με το μέσα μου.
Να μην με ενοχλούν οι γύρω μου. Να πιάνομαι από τα μάτια εκείνου που βλέπω πως με θέλει κοντά του.
Να αγαπήσω ότι με πόνεσε. Ξόρκισα τις πιο άσχημες μέρες του παρελθόντος μου μιλώντας γι' αυτές.
Έμαθα εμένα και τις αντοχές μου.
Σας ευχαριστώ όλους για όσα μοιραστήκαμε. Η ζωή συνεχίζεται με εκπλήξεις πάντα. Το επόμενο όταν γίνει θα είναι αλλιώς... θα κουβαλάει την εμπειρία του προηγούμενου!
Θέκλα, Μιχάλη, Γεώργιε σας ευχαριστώ για το υπέροχο κοινό μας ταξίδι.
