Στον Μυστικό Δείπνο εγώ είμαι ο προδότης. Έλα κι εσύ μαζί μου

Γράφω βράδυ Παρασκευής, ξημερώνοντας το Σάββατο του Λαζάρου, της πρώτης Aνάστασης επί γης που μας δείχνει τη δύναμη της πίστης στον Πανάγαθο, το θαύμα Κυρίου.

Δεν ξέρω γιατί,μα συνειρμικά σκέφτομαι το Μυστικό Δείπνο, το στρογγυλό τραπέζι, τους δώδεκα μαθητές, τον προδότη. Σα να θέλω να κάτσω σήμερα σε αυτό το τραπέζι και να δω με τα μάτια του προδότη, τον Ιησού.

Να τον προδώσω αφού πρώτα τον αγκαλιάσω, τον ευχαριστήσω για όσα μου πρόσφερε, του πω πως είναι όλο το σύμπαν για μένα. Κι όμως ως προδότης δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να μπω στο ρόλο αυτό σήμερα. Αλήθεια δεν μπορώ. Σκέφτομαι το γιατί. Ξέρω… Μεγάλωσα και έμαθα πως όταν προδίδω δεν προδίδω τον άλλον αλλά εμένα που έμαθα να ζω στο ψέμα. Προδίδω τη ζωή.

Ξέρεις κάτι Κύριε… Εγώ ο προδότης σου μπορώ να αλλάξω. Τώρα που έμαθα αν με βάλεις να ξανακάτσω στο τραπέζι εκείνο δεν θα σε προδώσω. Τώρα κατάλαβα πως πρόδωσα εμένα.

Κύριε άλλαξα… Μη με τιμωρήσετε. Αφήστε με να καθήσω πάλι. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αλήθεια της ζωής μας. Όλοι σ´ αυτό το τραπέζι της ζωής αν ισοπεδωθούμε, αν πιάσουμε πάτο, αν προδόσουμε, αν ζήσουμε ως Ιούδες, αν… αν…και μετανοήσουμε μπορούμε να ξανακάτσουμε και να δούμε στα μάτια του επόμενου προδότη τον ίδιο μας τον εαυτό γιατί κάποτε προδώσαμε… Το ξέρουμε πια το βλέμμα του προδότη. Το έχουμε δει στον εαυτό μας. Το έχω δει σε μένα. Το έχεις δεί σε σένα. Δεν μου ξεφεύγει πια. Δεν μας ξεφεύγει. Όμως η ζωή μας είναι ο μυστικός δείπνος.

Σημασία έχει να μην περιφρονήσω τον προδότη. Να τον αγκαλιάσω. Να τον ξαναβάλω να κάτσει κάποτε στο ίδιο τραπέζι με ταπεινότητα γιατί θα βοηθήσει να αναγνωρίσει τον επόμενο προδότη κι έτσι θα τον βοηθήσει να αλλάξει. Όλοι μπορούμε να ξεφύγουμε. Αρκεί να κατανοήσουμε φεύγοντας από το τραπέζι ως προδότες ότι εμάς προδώσαμε, όχι όσους μας στήριξαν να είμαστε στο ίδιο τραπέζι. Αυτή είναι η αλήθεια, η δύναμη της πίστης, η επαφή με τον εαυτό μας και το Θεό μας.

Ο δικός μου Μυστικός δείπνος