Η Ζήνα Κουτσελίνη γράφει: «Ο θόρυβος και η σιωπή του θανάτου…»
«Ο θόρυβος και η σιωπή του θανάτου...» είναι ο δικός μου τίτλος στο πένθος.
Είναι το δικό μου πέπλο μυστηρίου στον θάνατο. Είναι η δική μου αλήθεια σε κάθε απώλεια. Θάνατος: Όσος θόρυβος επικρατεί με το άκουσμα της είδησης, τόσο μεγάλες σιωπές συνωμοτούν για μεγάλο διάστημα στις ζωές μας, για τις ζωές μας. Για μας, για τις ψυχές μας, για το παρόν και το μέλλον μας.
Ήταν 4 Ιουνίου 1994, ήταν 18 Μαρτίου 2004, ήταν 13 Σεπτεμβρίου 2014 , όταν ξεκληρίστηκα συναισθηματικά κλαίγοντας και σιωπώντας παράλληλα για τις απώλειες με τις οποίες ερχόμουν αντιμέτωπη για 26 χρόνια. Ημερομηνίες, τατουάζ στη συνείδηση της ψυχής μου, κι ας μην είναι χαραγμένες στο κορμί μου.
Η πρώτη ημερομηνία είναι του πατέρα μου, που τότε με το «τέλος του» ένιωσα ανακούφιση.
Η δεύτερη είναι της μητέρας μου, που νόμιζα στην αρχή ότι μπορούσα να το ελέγξω, ότι μπορούσα να διαχειριστώ το αντίο μας. Με την κυρα-Λένη μου είχαμε πει σχεδόν τα πάντα όσο ήταν εν ζωή. Όμως… δεν είχαμε ζήσει τα πάντα. Και αυτό πονάει περισσότερο τελικά.
Η τελευταία ήταν του αδερφού μου, όπου και κατέρρευσα. Ένιωσα πρώτη φορά πως δεν είχα κανέναν και τίποτα να με συνδέει με τη ρίζα. Δεν είχα πόδια να περπατήσω.
Πενθούσα συνολικά για όλους. Ανά μια δεκαετία έχανα κι έναν. Σιωπούσα, έκλαιγα, και μετά ένα μόνιμα απλανές βλέμμα χωρίς γιατί. Πονούσε η πλάτη μου, τα πόδια μου και δεν είχα τη δύναμη να κάνω το παραμικρό. Δεν μπορούσα να κάνω βήμα. Θάνατος ψυχικός και σωματικός. Κατάρρευση ψυχής και σώματος. Νόμιζα ότι μπορούσα να το ελέγξω, αλλά πάλι ερχόντουσαν εκείνες οι αναμνήσεις, εκείνες οι εικόνες, που τα δάκρυα έτρεχαν χωρίς σταματημό. Έκλαιγα για όσα είπα και δεν είπα. Για τις στιγμές που, ενώ μπορούσαμε να ζήσουμε παρέα, δεν ζήσαμε. Έκλαιγα για μένα που νόμιζα πως μπορούσα να ζήσω χωρίς τα πόδια τους. Έκλαιγα και για τους τρεις μαζί ή καλύτερα τέσσερις μαζί με μένα.
Καθόμουν αμέτρητα βράδια και προσπαθούσα να τους νιώσω στον αέρα του χώρου, να μου δώσουν μια απάντηση σε όσες απαντήσεις περίμενα από το σύμπαν, για να συνεχίσω να ζω.
Περίμενα ακόμη να έρθει εκείνη η κόκκινη σακούλα με τα γράμματα και τα φαγητά της. Ακόμη της τηλεφωνώ τις Κυριακές… Ο τηλεφωνικός αριθμός του σπιτιού μας στη Σκόπελο, ακόμη κι όταν ξεψυχάω, νομίζω θα τον λέω… 2421 (χωρίς μηδέν ανάμεσα τότε) 22…
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.
