Ανοίγοντας το σπίτι σου είναι σα να ανοίγεις την καρδιά σου. Αν κάποιος ξέρει να «διαβάζει» το χώρο όταν μπαίνει μέσα είναι σα να κοιτάει τον ιδιοκτήτη του στα μάτια και να βλέπει τα πάντα. Τα σπίτια μας είμαστε εμείς. Εκείνο το βάζο με το γλυκό του κουταλιού που βρίσκεται πάντα στο τραπέζι της κουζίνας σταχυολογεί το είναι μας. Ο τρόπος που έχουμε βάλει τα έπιπλα, η επιλογή των χρωμάτων, τα δωμάτια μας είναι η ψυχή μας. Οι μυρωδιές που πάντα υπάρχουν, η ακαταστασία σε κάποια σημεία, τα κάδρα. Ακόμη και η επιλογή των δώρων που έχουμε αποφασίσει να τα τοποθετήσουμε κάπου συγκεκριμένα στο σπίτι μας. Οι αναμνήσεις μας.
Επιλέγοντας να ανοίξουμε το σπιτικό μας σε κάποιους είναι σα να τους επιτρέπουμε να μπουν στις αλήθειες μας που κάποιοι κρύβουμε χρόνια.
Πάντα ήμουν φειδωλή στον κόσμο που επέλεγα να μπει στο σπιτικό μου και όσοι μπήκαν ήταν γιατί τους αγάπησα πραγματικά. Μπορεί να προδόθηκα κάποιες φορές γιατί ξεγύμνωσαν με τον τρόπο αυτό την ψυχή μου, μαθαίνοντας τα καλά κρυμμένα ευαίσθητα κομμάτια μου που στην πορεία εκμεταλλεύτηκαν, αλλά με έμαθαν πως όταν θα το ανοίξω σε κάποιον είναι γιατί εγώ τουλάχιστον τον αγάπησα και όχι γιατί έπρεπε.
... Και αυτές τις γιορτινές μέρες να γνωρίζουμε πως τα σπίτια μας δείχνουν την αλήθεια μας.
Σκεφτείτε τα σπίτια των ανθρώπων που ξέρετε και προσπαθήστε να σκιαγραφήσετε το χαρακτήρα τους.
Ελάχιστες φορές αιφνιδιάστηκα από σπίτι ανθρώπου που γνώριζα όταν μπήκα στο σπιτικό του. Ο χώρος του απλά μου επιβεβαίωσε τα όσα πίστευα και πριν για τον χαρακτήρα του.
Σε ελάχιστες περιπτώσεις που είδα άλλο σπίτι από αυτό που περίμενα ο χώρος του με έμαθε πως από εκείνη τη στιγμή ξεκινούσα να τον - την μαθαίνω...( και ξανασυστηθήκαμε)
