Από την κυρά Λένη στην κυρά Ζήνα!

Όσα και να γράψεις, όπως και να το περιγράψεις δεν θα τα αποτυπώσεις όπως είναι! Η δική μου μαμά είναι το φως της καρδιάς μου! Είναι η γλυκιά ματιά στο δικό μου παιδί! Είναι η αλήθεια της ψυχής μου.
Έχω κλάψει γιατί δεν ήταν κοντά μου, δάκρυσα όταν ήταν δίπλα μου όρθια στο γάμο μου ενώ δεν μπορούσε στην πραγματικότητα λόγω της βαριάς δισκοπάθειας που είχε από νέο κορίτσι…, λύγισα όταν έμαθα πως έφυγε από τη ζωή…
Χάρηκα που με είδε να μεγαλώνω μακριά της και συνάμα κοντά της γιατί έτσι μπόρεσα να επιβιώσω!
Γελάω κάθε φορά που κάτι μου συμβαίνει και μαντεύω τι θα μου έλεγε με τη δική της ανυπέρβλητη ατάκα που θα με έστελνε…
Νιώθω αμήχανα που ότι και να της συνέβαινε εκείνη πάντα θα χαμογελούσε κι ας έκλαιγαν όλοι γύρω της.
Η δική μου κυρά Λένη με έμαθε να έχω πίστη στο Θεό, να ανάβω το καντηλάκι, να αγαπώ τον άνθρωπο. Όταν της ξεφεύγω έχει πάντα τον τρόπο να με μαζεύει… να με μαλώνει χαϊδεύοντας μου το πρόσωπο όπως τότε που μέσα στους καυγάδες του σπιτιού έψαχνα το χεράκι της να πάρω δύναμη για να μπορώ να συνεχίσω!
Πάντα μου λεγε «αν γίνεις μάνα» θα με καταλάβεις… και την κορόιδευα κάθε φορά που μάντευα αυτή την απάντηση της όταν την έφερνα σε δύσκολη θέση και μου έλεγε «κάνω υπομονή για σας, τα παιδιά μου…(εμένα και τον Αλέξανδρο)!
Μαμά μου αλήθεια πες μου μ´αγαπάς ακόμη;
Ποιον αγαπάς πιο πολύ, εμένα ή τον Αλέκο σου;
Μαμά είσαι περήφανη για μένα;
Που είσαι μαμά;
Εδώ είμαι παιδί μου, δίπλα σου… Δώσε μου πάλι το χεράκι σου… Το δικό σου θέλω μαμά… να το βάλω όπως τότε στο προσωπάκι μου, στα μαλλάκια μου, να το σφίξω στα μικρά χεράκια μου!
Άπλωσε το αγάπη μου στο Εμμάκι σου και θα συναντηθούν οι αγκαλιές μας. Θα με βρεις στο χεράκι που εσύ αγγίζεις το δικό σου παιδί… θα με βρεις κόρη μου!
Μαμά τον Αλέκο και τα μάτια σου! Να τον φροντίζεις εκεί ψηλά… και το μπαμπά μαμά! Εσύ είσαι ακόμη η ηρωίδα μου μαμά! Εσύ!
Χρόνια μας πολλά!