Η Ζήνα Κουτσελίνη γράφει: Μια χαραμάδα φως….στο σκοτάδι της κακοποίησης!

Όταν προκαλείς, προσβάλεις, υποτιμάς τον άνθρωπό σου, τον φίλο σου, τον άντρα σου, τη γυναίκα σου, το παιδί σου είναι σα να θες να τους «θανατώσεις» με τρόπο που να τους πονάς μέχρι να λυγίσουν.

Συνήθως αυτοί που το κάνουν δεν θέλουν να αντιληφθούν το μέγεθος του κακού της πράξης τους, και νομίζουν πως λειτουργούν διορθωτικά στον άνθρωπο τους. Έχουν βρει έναν έξυπνο τρόπο να διαχειρίζονται την λεκτική τους κακοποίηση.

Η βασανιστική κακοποίηση με ξύλο είναι μια απάνθρωπη πράξη και είναι ξεκάθαρα μια πράξη βίας! Γίνεται αντιληπτή από την εικόνα του άλλου αμέσως. Το θέμα είναι πως αυτός που κακοποιεί δεν έχει μάθει να ζει αλλιώς. Ακόμη κι αν υποσχεθεί πως δεν θα το ξανακάνει δεν μπορεί να αντισταθεί στο πάθος του. Είναι εξαρτημένος από την κακοποιητική του συμπεριφορά.

Θέλει μεγάλη δύναμη να φύγεις από μια τέτοια σχέση και όταν τα καταφέρεις θέλει μεγάλη προσπάθεια να επιβιώσεις και να του ξεφύγεις.  Θα σε κυνηγά μέχρι να εξαφανιστείς και χάσει τα ίχνη σου.

Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν υπάρχουν παιδιά. Η κακοποίηση συμβαίνει από αδύναμους ανθρώπους που λειτουργούν εκφοβιστικά γιατί δεν ξέρουν αλλιώς να επιβιώνουν. Κάποιος τους κακοποίησε όταν ήταν παιδιά κι έτσι έμαθαν να ζουν. Είναι ένα μοντέλο ζωής που έμαθαν και επαναλαμβάνουν. Είναι εξίσου σημαντική με την σωματική κακοποίηση και η λεκτική βία. Δεν θα την ξεχώριζα. Το ίδιο κακό προκαλούν. Στη μια περίπτωση φαίνεται με μώλωπες, σπασίματα, και εισαγωγές σε νοσοκομεία, στην άλλη περίπτωση η ζημιά είναι βαθιά στην καρδιά.

Η μοναδική μας αντίσταση είναι να τους εγκαταλείψουμε.

Να φύγουμε μακριά, με όποιο κόστος.

Όταν δεν υπάρχει οικονομική στήριξη και υπάρχουν παιδιά είναι δύσκολο. Όμως, πάντα θα υπάρχει μια χαραμάδα να βγούμε στο φως και να φύγουμε μακριά τους.