Αντώνης Καρπετόπουλος: Το Πήλιο πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι εξαρχής. Το Πήλιο δεν είναι αυτό που λέμε «τουριστικός προορισμός». Δεν είναι Μύκονος και Σαντορίνη, δεν έχει καν ερωτευμένους πιγκουίνους. Το Πήλιο πρέπει να το ανακαλύψεις, και μάλιστα μόνος σου. Δεν πρόκειται ποτέ να σε προσκαλέσει με προσφορές σε λουξ ξενοδοχεία, που μπορεί να σε δελεάσουν, ή με άλλου τέτοιου τύπου προτάσεις: και να μην το επισκεφτείς ποτέ, δεν ξέρω αν θα του λείψεις, καθώς ανέκαθεν δεν του άρεσε και πολύ να γίνεται καλοκαιριάτικα το κέντρο του κόσμου, σε αντίθεση με τα νησιά και λογιών λογιών θέρετρα.

Ειδικά το Ανατολικό Πήλιο, που είναι και ο τόπος καταγωγής μου, καθώς μεγάλωσα στη Ζαγορά, μοιάζει κομμάτι απομακρυσμένο. Για παράδειγμα, ο Βόλος απέχει καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα, γεμάτα με στροφές που απαιτούν, αν μη τι άλλο, οδηγική δεξιότητα. Πόσο μάλλον τον τελευταίο καιρό, που το βουνό χτυπήθηκε από την κακοκαιρία Ντάνιελ κι αυτό το βλέπεις ακόμα. Οι δρόμοι έχουν στενέψει, υπάρχουν γέφυρες του στρατού και μπορεί να ακούσεις τον δίσκο του αυτοκινήτου να σου λέει «μη με ζορίζεις άλλο». Και στους περισσότερους δρόμους που συνδέουν τα χωριά και τις παραλίες, οι προσπεράσεις δεν επιτρέπονται. Αν π.χ. κάποιος τύπος με πινακίδες αμαξιού από τη Λάρισα πάει αργά, θα χρειαστείς όλη σου την υπομονή. Ελπίζω να πιάνεις σήμα για το Spotify ή τουλάχιστον να έχεις δυο τρία καλά cd στο αμάξι.

Το Πήλιο δεν έχει επίσης τίποτα το κοσμικό. Όχι τυχαία, στον Άγιο Ιωάννη έζησε για πολλά χρόνια η Έλλη Λαμπέτη, όχι η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Και το διασημότερο σπίτι καλλιτέχνη στο βουνό παραμένει το περίφημο του Διονύση Σαββόπουλου, στο Μούρεσι, που ήταν τόπος συνάντησης μαθητών, θαυμαστών και κυρίως φίλων του, και όχι κάποια βιλάρα στην οποία διοργανώνονταν τρελά κι αξέχαστα πάρτι – σημειωτέον σήμερα πωλείται. Το Πήλιο ήταν και παραμένει ένας παράδεισος, κι επειδή ο παράδεισος έχει έτσι κι αλλιώς κάτι το μεταφυσικό, χρειάζονται τα μάτια της ψυχής σου για να τον δεις. Το σημαντικότερο που σε περιμένει εκεί είναι πάντα η επαφή με τη φύση. Ένας φίλος, που έχει χρόνια σπίτι στο Πήλιο, μου έχει πει ότι όταν τελικά καεί όλη η Ελλάδα «θα βάλουμε διόδια πριν από την Πορταριά και θα πληρώνει εισιτήριο όποιος θέλει να δει τι σημαίνει βουνό και θάλασσα».

Το «ο τόπος μας συνδυάζει βουνό και θάλασσα» έχω ακούσει να το λένε σχεδόν παντού στην Ελλάδα, αλλά μόνο στο Πήλιο το βουνό είναι βουνό και η θάλασσα είναι θάλασσα. Το βουνό είναι καταπράσινο, σκληροτράχηλο, γεμάτο οξιές και καστανιές – και σε κάποια σημεία δύσβατο. Όταν διαπιστώνεις πως υπάρχουν και καλλιέργειες, όπως αυτή των μήλων, κυρίως στη Ζαγορά, τις βλέπεις κι αναρωτιέσαι για την επιμονή και την όρεξη των κατοίκων του: κυρίως αυτές οι δύσκολες καλλιέργειες κρατάνε τον κόσμο ακόμα εκεί και όχι ο τουρισμός. Και είναι ο κόσμος αυτός που δίνει ζωή στο Πήλιο και το διαφοροποιεί από άλλα ανάλογα μέρη, γεμάτα εξοχικά και συνταξιούχους που συζητάνε για τη χοληστερίνη. Από την άλλη, η θάλασσα είναι θάλασσα πραγματική, απότομη, συχνά φουρτουνιασμένη, ώστε να την εκτιμάς όσο πρέπει τις μέρες που είναι λάδι, και κυρίως πεντακάθαρη.

Ο Αϊ-Γιάννης ήταν το πρώτο τουριστικό θέρετρο της περιοχής. Οφείλει τη δημοφιλία του στην κατασκήνωση της ΧΑΝΘ, που δημιουργήθηκε στα 70s. Οι πιτσιρικάδες που τη χάρηκαν επέστρεφαν ως ενήλικες. Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος λόγος που τον καθιστά ακόμα μια καλή επιλογή: μένοντας εκεί έχεις πολλές επιλογές κοντά σου. Στο δεκάλεπτο μπορεί να βρεθείς στον Άγιο Δημήτριο και να φας στα Πέντε Πλατάνια παϊδάκια προβατίνας και άλλα ψητά, είναι κάτι σαν εμπειρία ζωής. Στο εικοσάλεπτο μπορείς να είσαι στον Κισσό: θα δεις την εκκλησία και θα περάσεις και από τα Πέντε Φι (Φίλε, φάε, φύγε, φέρε φίλους). Στο μισάωρο είσαι στην Τσαγκαράδα και πίνεις καφέ πριν κατεβείς στο Μηλοπόταμο για μπάνιο: δίπλα από την πλατεία της είναι ένα από τα παλιότερα ξενοδοχεία στην Ελλάδα, ο Μονόκερος – για δεκαετίες το επισκέπτονταν Άγγλοι και παίζανε μπριτζ! Στα σαράντα λεπτά θα δεις την Νταμούχαρη, όπου γυρίστηκε το «Mamma Mia», και το βράδυ θα πιεις ποτά στον Κουρσάρο. Στα σαρανταπέντε λεπτά είσαι στις Μηλιές. Πάρε και το τρενάκι.

Το βουνό προσφέρεται και για road trip, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που θα αγαπήσεις το Πήλιο: αν θες να το αγαπήσεις πρέπει να διαλέξεις να μείνεις κάπου και να γνωρίσεις τα μυστικά της περιοχής και τους κατοίκους – πράγμα που δεν είναι ό,τι πιο εύκολο, μια και οι Πηλιορείτες είναι οι πρώτοι τουρίστες στον τόπο τους. Παραμένουν άνθρωποι που καταλαβαίνουν όλες τις αλλαγές του χρόνου: ο χειμώνας είναι χειμώνας, το φθινόπωρο βρέχει και το καλοκαίρι το περιμένουν για να το χαρούν πρώτοι αυτοί – είναι κάτι σαν τη μεγάλη γιορτή τους. Αυτοί γεμίζουν τις παραλίες και τις πλατείες. Αυτοί πίνουν τσίπουρα. Αυτοί θα σύρουν τον χορό στα πανηγύρια. Αυτοί, αν σε γνωρίσουν και τους κερδίσεις, θα σου πουν πού να φας, τι πρέπει να δεις και τι θα πάρεις μαζί σου φεύγοντας. Και κυρίως θα γίνουν ο λόγος για να ξανάρθεις: αν σε αγαπήσουν, θα σε περιμένουν.

Στη Ζαγορά θα διαπιστώσεις πως τα καφέ, τα φαγάδικα, ακόμα και τα ξενοδοχεία έχουν ονόματα που δεν ξέρει κανείς, αφού όλοι τα αποκαλούν με τα ονόματα των ιδιοκτητών τους ή με την ιδιότητα που ο κόσμος τους γνωρίζει: π.χ. στο Χορευτό υπάρχει ο φίλος μου ο Πέτρος (κεντρικότατα), που ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του «Σώγαμπρο» και έτσι θα τον λες και συ. Μπάνιο θα κάνεις δίπλα στη Δανάη, που έχει και ωραία κοκτέιλ. Στη Ζαγορά σε περιμένουν για φαγητό ο Γιάννης με το μπαλκόνι στην πλατεία του Αϊ-Γιώργη, την πλέον εμβληματική. Υπάρχει ο Νίκος στην Αγία Κυριακή, ο Ψηλός, που το Σάββατο μπορεί να έχει και live ορχήστρα, φυσικά η Νίκη, που θα τη βρεις στον δρόμο για το Πουρί και είναι μια αληθινή αρχόντισσα. Αν φτάσεις στο Πουρί θα ανεβείς τα σκαλάκια και θα φας στον Μάκη. Κι αν κατεβείς στην κρυφή παραλία που λέγεται Ανάληψη, και που εκατόν πενήντα μέτρα πριν φτάσεις σε αυτή δεν πιστεύεις ότι υπάρχει και νομίζεις πως χάθηκες, θα φας ψάρια (και άλλα πολλά) στον Σπύρο – το μαγαζί λέγεται Πλημμάρι και το ’χει μάθει όλη η Ελλάδα, γι’ αυτό θα χρειαστεί να κάνεις κράτηση. Τα πιο πολλά μαγαζιά είναι γνωστά με τα ονόματα των ιδιοκτητών τους, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχαν.

Το ίδιο ισχύει και με τα ξενοδοχεία. Το πιο όμορφο ίσως είναι η Αναμέλα – για όποιον το ξέρει, είναι «της κυρίας Κατερίνας». Σε αυτό θα γνωρίσεις και τον Γιώργο, τον γιο της. Άκου τη συμβουλή του κι ανέβα ένα βράδυ στο συνεδριακό κέντρο που έχει φτιάξει, θα καταλάβεις τι θα πει μεράκι. Κι αν θες ένα ποτό, θα το πιεις στο Ὑλῆεν και στο Ραδιόφωνο – εκτός αν θες να κατεβείς κάπου παραλιακά: επιλογές υπάρχουν, αλλά μην περιμένεις πως θα κάνεις και κλάμπινγκ. Είπαμε, κανείς σε αυτά τα μέρη δεν πουλάει ευκολίες.

Θα φύγεις με πολλές απορίες. Θα δεις κόσμο σε πανηγύρια, αλλά μπορεί να τύχει να παρακολουθήσεις και μια χορωδία με παιδιά που παίζουν βιόλες, φλάουτα και βιολιά – γίνεται και φεστιβάλ κλασικής μουσικής. Μπορεί ένα βράδυ στο Πλημμάρι να παίξουν ο Λάντσιας και ο Κιουρτσόγλου. Μπορεί να τύχει να βρεθείς και σε μια λογοτεχνική βραδιά – σ’ ένα συνέδριο με θέμα «Ποιος ήταν ο Γιάννης Κορδάτος» ή σε μια παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου της Μαρίας Μαυρικάκη. Μπορεί να σου τύχει να παρακολουθήσεις σε ειδική υπαίθρια προβολή ένα επεισόδιο από το «Παρασκήνιο» του Λάκη Παπαστάθη – ο Λάκης μας πέρασε πολλά καλοκαίρια στον Κισσό και κάπως έτσι τιμάμε τη μνήμη του. Μπορεί μεσημεριάτικα να δεις και μεθυσμένους από τσίπουρα ή ν’ ακούσεις συζητήσεις για το τι έπαθαν φέτος τα κεράσια.

Θα κοιμηθείς το πρώτο βράδυ και θα ξαναθυμηθείς γιατί ο ύπνος είναι απόλαυση, αλλά μπορεί να ξυπνήσεις ξαφνικά το πρωί απλά γιατί ο ψαράς περνάει φωνάζοντας ότι έφερε κουτσομούρες. Μπορεί να ανακαλύψεις κρυφές παραλίες με τυπάκια που κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ ή να βρεθείς σε οργανωμένες παραλίες με μουσική και ξαπλώστρες.

Όλα χωράνε στο Πήλιο, γιατί είναι τεράστιο. Όσο και η αγάπη που θα σου προκύψει αν είσαι τυχερός και το ανακαλύψεις…

* Ο Αντώνης Καρπετόπουλος είναι αθλητικογράφος.